Van drankorgel tot laptopnomade

Datum: 20 februari 2018 / Editie: Februari 2018 / Auteur(s): Rikus Spithorst

Laptopnomade. Dat vind ik zo’n prachtig woord. U weet wel, van die types die de hele middag een plek bij de Coffee Company of De Stadskantine bezet houden, omdat ze daar gratis internet hebben. Onlangs viel mijn oor op een gesprek dat twee van die figuren voerden. Een knul in een iets te smetteloos wit overhemd en zo’n hockeymeisje. Allebei zo rond de 25 jaar oud. Ze hadden een heuse consultancyklus in de wacht gesleept, maar wat hun consultancyklus nu precies inhield, dat wisten ze zelf ook eigenlijk niet precies. “Ik google het wel even”, zei de een. “Dan bouwen we er wel een verhaal omheen”, sprak de ander. Zo gaat dat dus, tegenwoordig. Je hebt geen flauw benul van waar je het eigenlijk over hebt, je neust wat rond op Wikipedia, en googelt een paar krantenstukjes en een berichtje op een overheidswebsite, en je bent de topdeskundige van Nederland. Zo zit de horeca in De Pijp voor een aanzienlijk deel vol met een nieuwe generatie consultants (dat is een Nederlands woord voor wat wij vroeger ‘adviseurs’ noemden). Eigenlijk een klap in het gezicht van degenen die van een onderwerp écht verstand hebben, doch minder goed in staat zijn om zich in de kijker te bluffen. Maar ik kan er ook wel om lachen. Het zijn immers de ‘grote bedrijven’ die dit soort grapneuzen aan het werk houden.

Gelukkig kent De Pijp naast gebakken lucht ook nog gewoon de ouderwetse geur van verschaald bier in Perzische tafelkleedjes. Er zijn nog meerdere bruine cafés te vinden. Cafés waar tijdens de feestdagen voor iedere vaste klant een kerstkaart met een consumptiebon in de kerstboom hangt. Waar de gehaktballen gewoon in de jus dobberen. Waar mensen in de meest wonderlijke kleurencombinaties gekleed gaan en zo nu en dan straalbezopen bijna van hun barkruk lazeren. Maar waar je altijd welkom bent en een vriendelijk woord nooit vergeefse moeite is. Ik zal nooit de woorden van zo’n ouderwetse kroegbaas in De Pijp vergeten. Chris Scholten: “In mijn zaak is íedereen welkom.” Ik vind dat mooi.

In de 35 jaar dat ik in De Pijp woon, heb ik de buurt zien veranderen. Gevarieerder zien worden, in alle denkbare opzichten. Destijds wat je nu een ‘Vogelaarwijk’ zou noemen, en nu een buurt met voor elk wat wils. En dat zie je dus ook terug in de horeca. Met plek voor iedereen. Van drankorgel tot laptopnomade. Prachtig!

De politiek op straat

Datum: 20 december 2017 / Editie: Februari 2018 / Auteur(s): Rikus Spithorst

Dit keer kan en wil ik niet voorbijgaan aan de rol die de overheid speelt bij uw en mijn belevenissen en observaties.

Eerst maar eens de blunders rond de huisvuilinzameling. Omdat er overal van die vuilcontainers staan, zijn de vuilniswagens gestopt met het ophalen van vuilniszakken. Volgens de gemeentelijke administratieve systemen zijn die vuilcontainers overal geplaatst. Op papier dan. Ik schoot onbedaarlijk in de lach, toen ik las dat deze papieren werkelijkheid weinig van doen heeft met de realiteit. Op het Gerard Douplein had men weliswaar indrukwekkend diepe gaten in de grond gegraven, maar de vuilcontainers waren in geen velden of wegen te bekennen. Een ambtenaar die per ongeluk in het Gemeentelijke Container Computer Systeem een vinkje te veel had aangeklikt? Geen idee. Het huisvuil moest worden opgevangen in tijdelijke bakken, en de gemeente staat in zijn hemd.

We wandelen even verder. Naar het Picopleintje, de kop van de Albert Cuypmarkt. Nadat daar een tijd geen trams hebben gereden en de vernieuwde sporen in gebruik zijn genomen, blijken de tramhaltes opeens te zijn verdwenen. Iets met een loopgravenoorlog tussen het GVB en de gemeente. IJdeltuiterige, lokale bewindslieden waren van mening dat er een ‘Rode Loper’ moest komen, ook in de Ferdinand Bolstraat. En tramhaltes zijn maar lelijke, ontsierende elementen, zo heb ik begrepen. Het gevolg is, dat de Albert Cuypmarkt per tram uiterst beroerd bereikbaar is. Tram 24 kan er niet stoppen, en tram 4, die in de buurt van het andere uiteinde van de markt stopt, barst sinds het opheffen van tram 25 sowieso uit zijn voegen, dus bezoekers van de Albert Cuyp passen er eigenlijk niet in. Bij de door de politiek en ambtenarij weggerotzooide tramhaltes van lijn 24 (en de voorlopig opgedoekte lijn 16) heeft het GVB als stil protest haltepalen neergezet. Met een hoes: ‘Buiten gebruik’.

En het autoluw maken van de Van Woustraat, als wisselgeld afgesproken voor de bouw van de parkeergarage onder het Sint Willibrordusterrein, is door bonje tussen het stadsdeel en de Stopera op de lange baan geschoven. Echt, als je helemaal niets kan, kun je altijd nog stadsdeelbestuurder of stadsbestuurder worden. U ziet dat dagelijks op straat.

Winkelvariatie

Datum: 20 oktober 2017 / Editie: Oktober 2017 / Auteur(s): Rikus Spithorst

Als ik door De Pijp wandel, realiseer ik mij keer op keer weer dat we het qua winkels en horeca best goed getroffen hebben. Ondanks wat minpuntjes overheersen de goede dingen.

Ik betreur het vertrek van die grote parfumerie uit de Van Woustraat. Die zaak moest dicht omdat een huisjesmelker de winkel – die decennia lang een trouwe huurder was, ook tijdens de recente economische crisis- opeens confronteerde met een belachelijk hoge huurprijs. En die waterpijptenten, waar zich nogal eens criminele activiteiten afspelen, zie ik ook liever gaan dan komen.

Maar verder hebben we in onze prachtige buurt niets te klagen. Een gevarieerd aanbod van horeca: de ouderwetse bruine kroeg, waar tegen lage prijzen een biertje of een bak slootwater kan worden genuttigd. Maar ook zaken als de Coffee Company, waar je voor iets meer geld koffie van topklasse kan drinken. Voor elk wat wils.

Idem qua winkels. De welgestelden kunnen naar de specialiteitenzaak, waar bij wijze van spreken de zeer verantwoorde linksgedraaide vegamaatschappelijke tofu aangeschaft kan worden voor de alleszins redelijke prijs van 14 euro per ons. Maar je kunt natuurlijk ook gewoon naar de goedkope supermarkt of de Turk gaan. En voor keukenspulletjes is er een ruime keuze tussen Blokker en Duikelman. Heel jammer dat de ijzerhandel op de hoek van de Ceintuurbaan en de Van Wou het financieel niet meer kon bolwerken en de zaak dus moest sluiten. Voor erg ingewikkelde dingen zijn er nog wel andere zaken in De Pijp, maar een gewone tube plamuur of een zakje schroefjes haal je toch het liefste gewoon om de hoek. Fijn dat een landelijke doe-het-zelf-keten nu een winkel in de buurt heeft geopend in de Van Woustraat. Ik loop er graag even binnen.

Ook de komst van die gele supermarkt op de Stadhouderskade is een aanwinst. Enkele buurtbewoners maakten daar bezwaar tegen, maar ik ben voorstander van een zo gevarieerd mogelijk winkelaanbod en deze zaak is daar beslist een aanvulling op.

De binnenstad is inmiddels overspoeld met voor bewoners totaal onaantrekkelijke Nutella-zaken en meer van dat soort onzin. Dat is ons in De Pijp tenminste bespaard gebleven. In die prettige wetenschap loop ik straks de deur uit.

Tijd voor koffie.

Winkelvariatie

Datum: 20 oktober 2017 / Editie: Oktober 2017 / Auteur(s): Rikus Spithorst

Als ik door De Pijp wandel, realiseer ik mij keer op keer weer dat we het qua winkels en horeca best goed getroffen hebben. Ondanks wat minpuntjes overheersen de goede dingen.

Ik betreur het vertrek van die grote parfumerie uit de Van Woustraat. Die zaak moest dicht omdat een huisjesmelker de winkel – die decennia lang een trouwe huurder was, ook tijdens de recente economische crisis- opeens confronteerde met een belachelijk hoge huurprijs. En die waterpijptenten, waar zich nogal eens criminele activiteiten afspelen, zie ik ook liever gaan dan komen.

Maar verder hebben we in onze prachtige buurt niets te klagen. Een gevarieerd aanbod van horeca: de ouderwetse bruine kroeg, waar tegen lage prijzen een biertje of een bak slootwater kan worden genuttigd. Maar ook zaken als de Coffee Company, waar je voor iets meer geld koffie van topklasse kan drinken. Voor elk wat wils.

Idem qua winkels. De welgestelden kunnen naar de specialiteitenzaak, waar bij wijze van spreken de zeer verantwoorde linksgedraaide vegamaatschappelijke tofu aangeschaft kan worden voor de alleszins redelijke prijs van 14 euro per ons. Maar je kunt natuurlijk ook gewoon naar de goedkope supermarkt of de Turk gaan. En voor keukenspulletjes is er een ruime keuze tussen Blokker en Duikelman. Heel jammer dat de ijzerhandel op de hoek van de Ceintuurbaan en de Van Wou het financieel niet meer kon bolwerken en de zaak dus moest sluiten. Voor erg ingewikkelde dingen zijn er nog wel andere zaken in De Pijp, maar een gewone tube plamuur of een zakje schroefjes haal je toch het liefste gewoon om de hoek. Fijn dat een landelijke doe-het-zelf-keten nu een winkel in de buurt heeft geopend in de Van Woustraat. Ik loop er graag even binnen.

Ook de komst van die gele supermarkt op de Stadhouderskade is een aanwinst. Enkele buurtbewoners maakten daar bezwaar tegen, maar ik ben voorstander van een zo gevarieerd mogelijk winkelaanbod en deze zaak is daar beslist een aanvulling op.

De binnenstad is inmiddels overspoeld met voor bewoners totaal onaantrekkelijke Nutella-zaken en meer van dat soort onzin. Dat is ons in De Pijp tenminste bespaard gebleven. In die prettige wetenschap loop ik straks de deur uit.

Tijd voor koffie.

Niet over één kam

Datum: 20 september 2017 / Editie: September 2017 / Auteur(s): Rikus Spithorst

Ik tik dit stukje met een zwaar gemoed. Ik ben nogal ondersteboven van de reeks terroristische aanslagen die Europa teistert. Veelal gepleegd door verstandelijk minderbedeelden, daartoe opgehitst door in ‘woestijnlanden’ woonachtige islamitische haatfundamentalisten. De recente aanslag in Barcelona blijkt zelfs te zijn georganiseerd door een imam. Ik heb daarom begrip voor degenen die vanuit een mengelmoes van woede en ontzetting pleiten voor harde maatregelen. Maatregelen waarbij de redelijkheid soms uit het oog wordt verloren. Maar toch… De zaak heeft ook een andere kant. Dat zie ik iedere dag als ik met open vizier in De Pijp om mij heen kijk.

De mannen van de Turkse supermarkt op de hoek van de Tolstraat, die goedgehumeurd de beste levensmiddelen tegen zeer aangename prijzen verkopen. De eigenaar van die bakkerswinkel in de Van Woustraat, die heerlijke spullen verkoopt, altijd in is voor een gezellig praatje en op de feesten van mijn beste vriend altijd aan komt zetten met verrukkelijk eigengemaakt gebak. Het meisje van de CoffeeCompany op de Ceintuurbaan dat mij meermalen met een vette knipoog mijn koffie gratis gaf, en nu hopelijk enorm geniet van haar wereldreis. De joviale man die ik ken van koffie op een terras, die als hij mij tegenkomt altijd even van zijn fiets stapt om te informeren naar het welzijn van mij en mijn dierbaren.

De bejaarde meneer die ik ooit de weg wees naar de fysiotherapiepraktijk in de Rustenburgerstraat, en die mij sindsdien altijd begroet met een hand op zijn hart en een zachte handdruk. De joviale assistent-filiaalchef en het goedlachse kassameisje die mede de reden zijn dat ik graag bij ‘mijn’ Albert Heijn kom. De aardige en leergierige improvisatie-acteur die trouw mijn workshops volgde en met wie ik daardoor steeds mooiere scenes kon spelen.

Allemaal mensen die voor zover ik weet nog nooit een vlieg hebben kwaad gedaan. Maar ook allemaal mensen met een islamitische achtergrond. Allemaal mensen die, bewust of onbewust, met een scheef oog worden aangekeken. Want “ze horen bij die religie namens welke keer op keer onschuldige westerlingen worden afgeslacht”. Een nare generalisatie. En ook die stemt mij verdrietig. Daarom mijn oproep: scheer onschuldigen niet over één kam en reken ze niet af op de daden van anderen!

Respect

Datum: 20 juli 2017 / Editie: Juli 2017 / Auteur(s): Rikus Spithorst

Op het terras van mijn favoriete Coffeecompany zit ik graag met een medium latte een beetje weg te dromen. Na te denken over de dingen die mij te doen staan. Te kijken naar het passerende verkeer, en te zwaaien naar de vriendelijke trambestuurster die altijd luid bellend en zwaaiend voorbijkomt. Regelmatig vang ik flarden van gesprekken tussen mijn mede-terrasbezoekers op. Ook de tekst die afkomstig is van een kleine, ietwat zwaarlijvige jongedame, die op hoge toon verkondigt dat ze met respect behandeld wil worden omdat ze anders een advocaat belt. Poe poe…

Een poosje geleden verscheen bij het terras een overduidelijk drugsverslaafde fietsendief met een klein model fiets. De mevrouw die vindt dat ze met meer respect moet worden behandeld, smoeste even wat met hem, ging heel even weg, kwam terug, frommelde de fietsendief een bankbiljet in zijn broekzak en nam de fiets in ontvangst. Poe poe…

Een klein model fiets, felroze en beplakt met stoere fluorescerende stickers. Een doorgezaagd ringslot zat er nog aan vast. Waarschijnlijk heeft een kind van een jaar of 11 tranen met tuiten gehuild omdat zijn mooie fiets is gejat. En daar rijdt nu een ander op rond. Ik vond dat tamelijk hartverscheurend.

Daar zat ik dan, op mijn favoriete terras. Ik was te verbaasd om in te grijpen. Dat zoiets recht onder mijn neus zou gebeuren, en dat in De Pijp en niet in de Warmoesstraat ofzo, dat had ik even niet zien aankomen. Nog geen twee minuten later stak de clandestiene fietsbezitster tegen een passerende kennis van wal: ze was weer eens onvoldoende respectvol behandeld.

Je kan van mening verschillen over de vraag, hoe het verder moet met De Pijp. Meer of minder auto’s? Meer of minder dure woningen, of juist goedkope? Verdringing van buurtwinkels door meer kapitaalkrachtige juppententen, is dat goed of slecht? Daar kan je lang over discussiëren. Maar het gaat het er in de eerste plaats om dat mensen een beetje normaal doen, vind ik. Fietsendieven en schaamteloze helers passen niet in dat beeld.

En respect? Dat eis je niet op hoge toon. Respect moet je verdienen.

Scheldvrouwtje

Datum: 20 mei 2017 / Editie: Mei 2017 / Auteur(s): Rikus Spithorst