'Meer groen, minder stadslawaai'
Column Edith Tulp
Mijn buren houden zich gedeisd! Er zijn zomers geweest dat dit wel anders was. Dat je ’s nachts of zondagochtend vroeg – dat zijn de ergste tijdstippen- kon meegenieten van woest copulerende buren...
....en blèrende kinderen. Of van brallende studenten die de platte daken van panden achter mijn huis provisorisch verbouwen tot dakterrassen die het niet zijn.
Vóór de veryupping van de buurt, toen de huizen nog niet gerenoveerd en uitgebreid werden met nieuwe balkons en dakterrassen, in de tijd dus dat de woningen nog betaalbaar waren, was er minder lawaai. De herrie werd gedempt. Ook toen werd er geneukt, maar het gaf me niet het gevoel dat ik ongewild in een pornofilm terecht was gekomen. Er werd geruzied en gefeest, maar het speelde zich af achter ramen of mensen hielden gewoon rekening met anderen, dat kan ook. Het enige erge was het krankzinnige gegil van een buurvrouw wanneer het weer eens tijd was dat ze werd opgenomen en het krijsen van krolse katers. Geluiden horen bij de stad. Daar pas je je bij aan en je probeert ervoor te zorgen dat geluid geen lawaai wordt.
Zo weet elke Amsterdammer dat de binnentuinen en balkons achter huizenblokken klankkasten zijn. Maar als je er veel gras en groen plant, dempt dat de geluiden. Wie dat niet weten –en ook niet willen weten- zijn de makelaars en aannemers die met dank aan de gemeente, huizen niet alleen renoveren, maar ook voorzien van uitbouwsels, dakterrassen en balkons die de leefruimte dramatisch doen krimpen. Ze trekken volk van buiten aan, dat de nieuwe dure woningen koopt en niet weet –of niet wil weten- dat je in een stad, anders dan in een vrijstaand huis in de provincie, sámen woont. Ze betegelen hun tuin en weten niet – of willen niet weten- hoe dat geluiden uitvergroot of hoe iedereen mee geniet van elke scheet die ze op hun betegelde plantloze dakterras laten. En ze bouwen hoge schuttingen om vooral de buren niet te hoeven zien. Het is een slag mensen dat iedereen en alles ondergeschikt maakt aan hun individuele woongenot.
Ze trekken volk van buiten aan, dat de nieuwe dure woningen koopt en niet weet –of niet wil weten- dat je in een stad, anders dan in een vrijstaand huis in de provincie, sámen woont.
Ze horen niet in de stad, maar desondanks zit het er vol mee. Achter mijn huis zijn amper nog binnentuinen. De klankkast is er als die van een echoput. Maar mijn buren houden zich nu gedeisd. Ik hoop omdat het kwartje gevallen is en niet omdat ze op vakantie zijn. Wat me nu uit mijn slaap houdt, is de koelinstallatie van het restaurant achter mij. Het is een vreselijke herrie. Klagen helpt niet. Het kan gewoon allemaal.
(29 augustus 2015)
'Star stadsdeel heeft lak aan parkerende bewoners'
Column Edith Tulp
Ik heb een auto en word daarvoor gestraft. Daar zorgt Stadsdeel Zuid wel voor, dat groot genoegen schept in het snoeien van parkeerplaatsen.
In de Noord Pijp zijn zo’n 800 vergunningen uitgegeven voor zo’n 600 plaatsen. Trek daar het aantal plaatsen voor taxi’s, elektrisch opladen, gehandicapten, autodate, artsen, laad- en losplaatsen van af en tel er de 16 procent bezoekers die hun bolide willen parkeren bij op en je komt op zo’n 500 plaatsen voor 800 bewoners.
Persoonlijk kon ik daar nog wel een mouw aan passen. Een kwestie van veel rondjes rijden, desnoods tegen het verkeer in en jezelf al bumperzoenend in iets te kleine plaatsen wringen.
Bolide parkeren is een kwestie van veel rondjes rijden, desnoods tegen het verkeer in en jezelf al bumperzoenend in iets te kleine plaatsen wringen.
Big deal. Maar die tijd is voorbij. Onder de Boerenwetering moet een parkeergarage voor zo’n extra 300 plaatsen komen om daarmee de wachtlijst van vergunninghouders weg te werken. Over hoe dat extra verkeer dan gereguleerd moet worden, hoor je niemand.
Terwijl in andere steden ‘buurtparkeren’ - waarbij bewoners in allerlei varianten voordelen hebben boven bezoekers en zichtbaar is nagedacht over het reguleren van het verkeer- al lang een feit is, komen ze hier niet verder dan een parkeergarage van 38 miljoen en een woud aan parkeerverordeningen die te pas en te onpas worden neergezet.
Terwijl de Raad van State een klachtenprocedure van buurtbewoners in behandeling nam, werd tweederde van de Ruysdaelkade alvast omgespit en verdwenen er de eerste tachtig van de honderd te schrappen parkeerplaatsen - waarmee het saldo op 400 plekken voor 800 vergunninghouders komt, voor zolang de bouw tot eind 2016 duurt.
Duurde het maar tot 2016! De Raad van State gaf de buurtbewoners gedeeltelijk gelijk en de bouw van de parkeergarage is geschorst. Volgens VVD-bestuurder van Zuid, Paul Slettenhaar, gaat dat maximaal 26 weken duren en daarna ziet hij geen onoverkomelijke problemen meer om de bouw voort te zetten. “Dit project zit goed in zijn financiën,” zei hij op dichtbij.nl. En zo is het.
Al bij de eerste spade in de grond was het budget van 35 miljoen met 3 miljoen overschreden. Er zal en moet gebouwd worden. Het stadsdeel is zo totaal niet bezig met de bewoners, voor wie ze in de eerste plaats toch in het leven is geroepen, dat ze het vertikt de opgeheven parkeerplekken op de Ruysdaelkade voor die 26 weken te herstellen.
Met mijn vergunning mag ik mijn auto nu ook op andere plekken zetten waar geen of alleen ’s nachts plaats is of waar je de tram moet nemen om thuis te geraken.
Waar ik hem per se niet mag neerzetten en waar altijd ruimte is, is in het sjiekere Museumkwartier aan de overzijde van de Ruysdaelkade, waar de bobo’s wonen. Dus kies ik eieren voor mijn geld. Als ik al een parkeerplaats vind, ben ik er zo blij mee dat ik er niet meer vanaf durf te komen. Is dat de bedoeling misschien, meneer Slettenhaar?
(15 juni 2015)
'Klootzakken!'
Column Edith Tulp
Het hoort er bij in De Pijp: muizen. ‘Verbouwingen en de Noord-Zuid lijn,’ legt de GGD uit, ‘jagen muizen uit hun nesten en ja, dan zoeken ze het hogerop.’ Alsof ze er niet altijd al waren. Ik ben waarschijnlijk niet de enige, die een niet aflatende strijd tegen het ongedierte voert. Met wisselend succes. En soms met gevolgen die ik niet voorzag.
Muizen zijn supermonsters, die vanaf de begane grond naar duizelingwekkende hoogtes kunnen klimmen. Een buurvrouw vertelde dat ze een muis van twee hoog naar beneden had gegooid en dat hetzelfde exemplaar, met mank pootje, jawel, diezelfde middag weer triomfantelijk op tafel zat. Ze kunnen door onwaarschijnlijk kleine gaatjes van roosters, zelfs, weet ik, door de achterkant van de magnetron.
Ze racen langs de plinten en wonen achter muren van waaruit ze je ’s nachts wakker maken met dat irritante geknaag. Ze zullen kortom niet rusten om je het leven tot een hel te maken
Ze leven op kruimels en als die er niet zijn, vreten ze droge thee en aluminiumfolie. Wat ze per se niet eten is muizengif. Ook niet dat van de GGD. Muizendelicatessen als kaas en chocola in zowel klassieke als elektrische muizenvallen laten ze liggen. Ze racen langs de plinten en wonen achter muren van waaruit ze je ’s nachts wakker maken met dat irritante geknaag. Ze zullen kortom niet rusten om je het leven tot een hel te maken. Klootzakken!
Een kat nemen is de oplossing. Zegt iedereen. Maar ik houd niet van katten. Vandaar dat ik tot brute moord ben overgegaan. Niet met voorbedachte rade, dat zeg ik er nadrukkelijk bij.
Ik trof het beestje op mijn aanrecht aan. Hij schoot de spoelbak in en om te voorkomen dat hij daaruit ontsnapte, pakte ik in een reflex een slagersmes. Wat volgde was gruwelijk. Met de bedoeling de muis een snelle dood te bezorgen, wilde ik hem onthoofden. Ik hakte genadeloos op hem in. Het mes in zijn nek stuitte op weerstand, op hele taaie spiertjes. Psychopaat!
Los van het lemmet, vocht hij zich in doodsnood een weg naar een uitgang die er niet was. En weer kwam het mes neer. Ik draaide de kraan open in een poging het dier dan in godsnaam te verdrinken. Een klein nat zielig muisje was het nu, glibberend op zijn muizenpootjes in zijn eigen bloed, in een laatste ademnood, een laatste zuchtje…
Trillend, met tranen in mijn ogen, stond ik daar in mijn keuken. Een moordenaar! Een psychopaat! Een dierenbeul! Dat is wat muizen van je maken. Klootzakken!
(1 februari 2015)
'Koffie-imperium De Pijp'
Column Edith Tulp
De coffeeshop heeft plaatsgemaakt voor de koffieshop. Definitief. De Dampkring is Starbucks geworden. Lurken aan een vette joint is passé, dat doe je nu aan....
...een letterlijk vette ‘toffee nut latte’ of een ‘caramel macchiato’.
‘Gezellig samen genieten’, vindt Starbucks, en dat is precies wat een generatie hipsters en meisjes met Ughs massaal doet: met z’n allen lekker vertrutten. Niet dat de ouderwetse coffeeshop nou zo’n fijne bijdrage leverde aan het straatbeeld, maar de koffieshops nieuwe stijl doen dat bepaald ook niet. Het lijkt wel een ziekte, zoals die tenten vol gekunstelde dikmakende koffiegerechten langzaam maar zeker De Pijp infiltreren.
Het Heinekenplein en al die zijstraten –waar het ook wemelt van de koffieshops, al of niet ingelijfd in vintage shops- niet meegerekend, tel ik alleen al in de Ferdinand Bolstraat tien koffieshops. Vlaggenschip van het koffie-imperium waarin de buurt verwordt, is de nieuwste vestiging van Starbucks: de Amerikaanse koffieketen die zich laat voorstaan op duurzaamheid omdat ze ‘boeren en hun gemeenschappen ondersteunt’, maar ondertussen vooral zichzelf ondersteunt door via een Nederlandse constructie miljoenen euro’s aan belasting te ontwijken.
‘Gezellig samen genieten’, vindt Starbucks, en dat is precies wat een generatie hipsters en meisjes met Ughs massaal doet: met z’n allen lekker vertrutten.
Er is al een en ander gezegd over winkel- en horecaketens á la Starbucks, die met het openen van de Noord-Zuid lijn straks de enigen nog zijn die de hoge huren kunnen opbrengen. Ik hoor dat de Ferdinand Bol een tweede Kalverstraat kan worden en ik vrees het ergste. Maar ik laat me graag geruststellen door straatmanager Brechtje Schildkamp, die onlangs in het Metro blaadje van de gemeente Amsterdam liet weten dat ‘wat De Pijp eigen maakt, we niet kwijt willen’.
‘Het gaat’, zei ze, ‘om de juiste mix, waarbij unieke eenpitters naast filialen van grote ketens kunnen bestaan en elkaar versterken.’ Heeft ze het over koffie? ‘Het straatmanagement’, lees ik verder, ‘wil een eigen visie ontwikkelen op de richting die het winkelgebied op wil gaan. De Pijp staat bekend om z’n grote variatie in aanbod: van antiek tropische producten, tot pannensets en van hippiekleding tot Hema-worst en kunstboutiques.’ Of het straatmanagement bestaat uit koffiefetjisten, die de ballen verstand hebben van diversiteit of het interesseert ze eenvoudigweg geen ruk wat er in De Pijp gebeurt, als het maar geld oplevert.
Wat de reden ook moge zijn, het lijkt er niet op dat er nog enige plaats is voor antiek, tropische producten of hippiekleding in de Ferdinand Bol.
Maar er is hoop. Bewonersplatform De Pijp voorspelt met de komst van Starbucks een koffieoorlog. Laten ze met scherp schieten! Op elkaar, op het straatmanagement. Graag met heel sterke koffiebonen.
(1 december 2014)
'Dromen in De Pijp'
Column Edith Tulp
Het Heinekenplein één grote moestuin! Dat was wat mij betreft het beste idee op de Buurttop G250. Want wie kan daar nou op tegen zijn? Net zomin kunnen er veel protesten zijn tegen het veranderen van de Rode Loper in een Groene Loper, wat mij betreft een Groene Allee...
...met aan weerskanten van de Ferdinand Bol rijen volle iepen en daaronder schaduwrijke bankjes en -nog beter- ligstoelen, want ik heb geen balkon.
Die grote winkel- en horecaketens, met belastingonderduiker Starbucks voorop, moeten het veld ruimen en plaats maken voor een terugkeer van de hedendaagse duurzame kleine ondernemers, zoals de groenteboer die zijn groenten op het gemeenschappelijke Heinekenplein oogst. Vooral ook moet er plaats zijn voor lokale kunstenaars, en per se geen BN’ ers-kunst.
Die grote ketens moeten plaats maken voor een terugkeer van kleine ondernemers, zoals de groenteboer die zijn groenten op het gemeenschappelijke Heinekenplein oogst.
We willen sowieso geen BN’ers in de buurt. Tenminste, niet de rijke en andere patsers die met hun vette portemonnee de huizen voor hun kinderen opkopen, waardoor De Pijp in een yuppenghetto verandert. Niet minder, maar meer sociale huurwoningen moeten er komen, waar gewone multiculti mensen wonen, zoals dat altijd al het geval was in De Pijp, volksbuurt van weleer. Dat wil ik allemaal.
Waar waren trouwens al die yuppenkinderen? Van de ongeveer vierhonderd aanwezigen op de Buurttop in de Heineken Experience, ontbraken ze ten enenmale. Hard bezig in pop-up stores –winkels die net zo snel verdwijnen als de bezoekers en oprichters zelf- om de Gerard Doustraat tot hipste straat van Amsterdam te maken volgens de Linda. Hun afwezigheid was tekenend. Ze geven inderdaad geen ruk om wat er met de buurt gebeurt.
Er zijn meer zaken die mijn dromen verstoren. Fietsen bijvoorbeeld, hot thema op de Buurttop. Iedereen had het over fietsen en waar we die stallen. Waarschijnlijk niet in onze moestuin en op de Groene Allee. Maar inpandige en ondergrondse stallingen met tol- en stallingsgeld?
Kom op mensen, fietsen waren er altijd al. En altijd op de stoep! Oké, het zijn er dankzij de toeristen en vooral de toename van hippe hotspots wat veel geworden. Kijk maar eens naar de fietsenbende op de Ceintuurbaan sinds Coffee & Coconuts daar de deuren opende. Ik stel voor dat de bezoekers daarvan hun fiets verplicht gaan parkeren in de pop-up stores, die om de haverklap leegstaan. Toeristen moet sowieso het fietsen worden verboden, want die kunnen dat niet.
Als dan mijn auto straks onder de Boerenwetering staat, zie ik weinig obstakels nog om dromen te laten uitkomen. Behalve dan de gemeente.
(15 april 2015)
'Participeren in De Pijp'
Column Edith Tulp
Het sociale woningbeleid van Amsterdam staat onder druk. En waar merk je dat beter dan in de Pijp, waar de veryupping al jarenlang aan de gang is. In de jaren negentig staken de eerste bakfietsen vol ‘kids’ vanuit Amsterdam Zuid de Ruysdaelkade over, recht de Pijp in...
...die ze beschouwden als hun hippe studentikoze achtertuin. De vastgoedsector rook geld, kocht voor een appel en ei oude panden op en verbouwde die tot peperdure appartementen, ideale studentenkamers, voor de inmiddels opgegroeide bakfietsgeneratie. Dat alles werd mogelijk gemaakt door de grootste partij van stadsdeelraad Amsterdam Zuid, de VVD.
Waarom volksbuurt De Pijp onderdeel is van Zuid weet ik niet –ik pleit dan ook voor afscheiding- maar VVD-voorzitter Paul Slettenhaar, wilde “meer ruimte” voor de burgers. Let wel: persoonlijke ruimte. Meer persoonlijke leefruimte voor mensen met geld. Hij wilde ook minder regels. Minder regels voor aannemers, die grof geld verdienen aan al die ruimte en die zoals Prins Bernhard jr er geen been in zien om bewoners, zoals de snackbarhouders op het Gerard Douplein, weg te pesten.
Zo werd in recordtijd een aanbouw van vier etages gerealiseerd van een huis dat haaks op het mijne staat. Had ik eerst nog redelijke afstand tot die buren, nu grenzen de ramen en het ruime dakterras zodanig aan mijn persoonlijke leefruimte dat ik de gordijnen sluit. De uitbouw zorgde zelfs voor een blinde muur bij de andere buren. De tachtigjarige mevrouw in haar sinds jaar en dag sociale huurwoning, heeft nu geen licht meer in slaap- en badkamer.
Behalve dat ik nu participeer in de loeiende koelinstallatie van het Surinaamse restaurant achter mij en de knoflookdampen van het Indiase restaurant daarnaast, wat ik nooit erg heb gevonden, doe ik nu, en dat vind ik wel erg, mee aan de gesprekken van de overkant, die dankzij alle aan- en uitbouwen en nieuwe balkons hoorbaar binnenkomen.
Behalve dat ik nu participeer in de loeiende koelinstallatie van het Surinaamse restaurant achter mij participeer ik ook met het gegil van de buurvrouw die tijdens haar orgasme in de gordijnen klimt.
Ik participeer met het gegil van de buurvrouw die tijdens haar orgasme in de gordijnen klimt, het dronken gebral van corpsballen, de hoge uithalen van aanstellerige meisjes, de slaande ruzies en het gehuil wat daar op volgt.
We weten alles van elkaar, maar niemand zegt wat tegen elkaar. Waarom zou je ook? Het overgrote deel van de buurt bestaat uit gelegenheidsbewoners die na een paar jaar De Pijp uitvluchten omdat ze het er zo druk vinden. D’66, de grootste nu, zal er geen verandering in brengen.
(1 september 2014)