December-melancholie

Datum: 20 december 2023 / Editie: December 2022 / Auteur(s): Rafne den Oever

Jaarlijks rond december bekruipt me een onbehaaglijk gevoel. Ik raak bevangen als ik me realiseer dat er opnieuw een jaar zal worden afgestreept. Dat ik jarig ben in december en ook nog eens dertig word, maakt het tot een unheimisch gebeuren kan ik je vertellen.

Een zwartgallige diashow flitst voorbij en vat stompzinnig samen waar ik ben gestart, waar ik ben geëindigd en waar ik echt keihard de mist in ging. Ik word herinnerd aan mijn voortreffelijke voorkeur voor verleidende klootzakken en mijn compleet verneukte belofte om te sparen. Briljant was ook de keuze weer te starten met roken na vijf jaar en een vieze stapel-kater lost mijn studieschuld ook al niet af. Samengevat lag ik dit jaar meermaals in de goot en een keer met m’n bek op het asfalt.

Maar volgend jaar wordt anders beloof ik mezelf. Volgend jaar wordt anders. Echt, laat mijn 31e op z’n minst het jaar zijn waarin ik die godvergeten Uber-app van mijn telefoon flikker en weer op mijn fiets naar huis dool als ik dronken ben. Ach, en laat het ook alsjeblíeft het jaar zijn waarin ik planten meteen verpot als ik ze koop en muizen vang in plaats van negeer.

Laat dit dan ook het jaar zijn waarin filterkoffie floreert en havermelk uit de mode raakt. Mooier lijkt me misschien nog wel dat natuurwijn blasé wordt en honden massaal het hondencafé gaan boycotten. Zullen we anders volgend jaar gezamenlijk kappen met die verrekte kimchi tosti’s en een solide fluitje weer adoreren? Oh, en als toch niemand die kruisbestuivingen van muffins en croissants meer boeit, zullen we dan het weekend weer starten met vis van Sier en Steur?

Misschien moet volgend jaar gewoon het jaar zijn van De Pijp. Dan blikken we daarna samen onbevangen terug.

De Amstel en ik

Datum: 20 april 2023 / Editie: April 2023 / Auteur(s): Rafne den Oever

Het decembergeweld heeft plaats gemaakt voor een deprimerend begin van het jaar. Ontheemd en ontredderd baan ik mij een weg door herfstige winterweken. In een poging mijn mentale gestel weer op de rails te hijsen, maak ik meer avondwandelingen dan ooit. Zodra ik mijn voordeur dichttrek, weet ik onbewust al waar ik ga eindigen. Zonder na te hoeven denken, brengen mijn fatsige voetjes me telkens naar dezelfde plek.

Halverwege de Jozef Israëlskade trekt de wind aan en spuugt mijn haar in mijn gezicht. De onmiskenbare geur van avond, van zuurstof vermengd met donker, wordt frisser, natter, onstuimiger. Vanaf de laatste boom op de hoek, precies vanaf daar kan ik het horen, kan ik het voelen. Vanaf daar bevindt ik me naast De Amstel.

Uren, misschien wel dagen, kan ik lopen langs De Amstel. Immer kan ik genieten van de langzaam deinende boten naast de kademuur, van de touwen die ritmisch in de masten slaan en melodisch meeuwengekrijs dat echoot over het water. Het brede water wakkert een gevoel van thuiskomen aan.

De Amstel en ik, wij doen het al langer met elkaar. Een veelvoud aan Rafne-artefacten bevindt zich op de bodem. Een grove schatting telt ten minste één fiets, twee zonnebrillen, tal van krokodillentranen, dat ene schaamteloze bakkie – achtergelaten na die tequila-avond in de Mazzeltov zo’n 8 jaar geleden – en zeer zeker ook die ene ring waarvan mijn tante zei dat die mijn energiebanen of zoiets blokkeerde.

Oh, en niet te vergeten mijn gezonken hoop op een fling met een vriend van mijn broer, opgedaan tijdens een tochtje op zijn nieuwe boot.

Graag zou ik die Amstel nog beter willen leren kennen. Wakker worden op een woonboot lijkt me utopisch. Toch denk ik aan niets dan koffie met eendengekwaak of seks op het bovendek. De Amstel en ik, wij zijn gemaakt voor elkaar.

Pijps kater-offensief

Datum: 20 april 2023 / Editie: April 2023 / Auteur(s): Rafne den Oever

Het is zaterdagmorgen wanneer we wakker worden met een monster-kater. Standje schedel-splijt en dooie-mus-in-bek. Die linkerbaan van gisteravond heeft er enorm in gehakt. Waar we gister met mach 7 tequila-shots en weergaloze bangers als “Who let the dogs out, WHO WHO WHO, WHO, WHO?” weg kopten, voelen we ons nu een uitgeknepen molrat. Maar wat hadden we het leuk hè, mensen, wat hadden we het leuk.

Wanneer we ons met moeite de keuken in begeven, slaat het onheil toe: de koelkast is uitgestorven en erger nog – er is geen koffie in huis. Oké, correctie, er zijn door-gorillas-gebrachttepeperdure biologisch-biodynamische-koffiebonen in huis, die we spijtig genoeg hadden aangezien voor gemalen. Voor de duidelijkheid, op dit adres is geen maler te bekennen. Super. Dan zit er maar één ding op; De Pijp in.

Oeuf lijkt ons de beste plek voor avond evaluaties en kater redemptie. Hoewel het mokerdruk is, werkt onze alcoholwalm als codewoord en is er voor ons in een mum van tijd plek. De kaart spreekt van een ‘ei-walhalla’. Mix dat met uitgedroogd brein en je principes gaan meteen overboord. Vega wordt resoluut vergeten: de keus valt op eieren mét bacon én gesmolten kaas. Welkome proteïnen en vet druipen van het bord en maken ons met iedere hap meer mens. Het geheel klokken we weg met goudgele rakkers. Uitstekende start.

Maar iedereen weet: vuur bestrijdt je met vuur. Nietsontziende katers verdwijnen enkel en alleen door gas te geven en te vlammen naar de volgende. Met dat doel voor ogen, verlaten we Oeuf en banen ons een weg naar café Binnen Buiten.

Eenmaal daarbinnen is het hek officieel van de dam. Twee van ons moeten die avond nog naar Holland zingt Hazes, dus er is baat bij vaart. Links en rechts worden er bier en jonge borrels in gejast. Die kater is de das om gedaan, de avond is weer van ons.

En morgen?
Morgen beginnen we een stapel-offensief.

Het pistache-ritueel

Datum: 20 april 2023 / Editie: Juni 2023 / Auteur(s): Rafne den Oever

Heb je dat wel eens? Dat je op de fiets zit, racend onderweg naar huis, bijna schuimbekkend omdat je probeert op te schieten terwijl je geen toeristen wilt aanrijden, bakfietsen moet ontwijken en sneller probeert te zijn dan e-bikes? En dat je dan ineens, bij dat zoveelste rode licht denkt ‘de wereld is tegen mij!. Ik ben het zat, spuugzat!’. Voor mij is er dan maar één ding dat helpt. IJs. En dan bedoel ik niet zomaar diepvries-ijs. Nee, dan doel ik op het pistache-ijs van Massimo. Je weet wel, die drukbezochte ijssalon, tegenover dat achterlijk hippe wijntentje. Och en dan het liefst een bak in een formaat dat schreeuwt ‘Fuck avondeten en fuck groenten!’

Pistache ijs lijkt mij prima de schijf van vijf te bevatten. Het bevat zuivel, kleine stukjes noot, nogal wat onverzadigde vetten, is groener dan menig groentesoort en past bijzonder goed bij koffie. Sterker nog, bij Massimo gooien ze het met liefde in een espresso. Dit noemt men een Affogato. Een hemelse combi van warm, koud, bitter en zoet, dat wegsmelt op je tong. Cafeï- ne-scherpte verpakt in aromatisch groen geluk.

Steevast kies ik voor Massimo’s pistachio. Noem me saai, maar deze smaak is consistent alles wat het moet zijn. Het is rond, machtig, speels, smaakt een tikkeltje zout en eindigt een vleugje aards. Bij elk bezoek probeer ik mijzelf voor de gek te houden en kam ik alsnog de hele ijskaart uit. Terwijl ik van binnen dondersgoed weet dat dit onzin is. Alsof ik nog te paaien ben voor een chocolate of vanilla. Toch is het een kalmerend ritueel. Het is alsof ik onbewust de tijd neem om mijn eenkennige keuze te verantwoorden.

Het Massimo’s pistachio aan mijn zijde, eindig ik mijn ritueel likkend richting de fluitende vogels in het Sarphatipark, richting het rustgevende groen.

Pijpse fietsbillen

Datum: 20 oktober 2022 / Editie: Oktober 2022 / Auteur(s): Rafne den Oever

Bij Rocycle op de Ceintuurbaan is het een walhalla van ogenschijnlijke itogirls. Mocht je Rocycle niet kennen, dit is een sportstudio waar enkel knap-Amsterdam komt om te spinnen. Alsof het is afgesproken zijn alle vrouwen gehuld in een insnoeren-tot-op-de-enkels-sportlegging, vergezeld door een doorluchten-vanaf-de-navel-sport-bh. Toegegeven, ook ik houd me aan deze volstrekt onnozele dresscode. Onverhoopt afwijken van de norm zou echter niemand opvallen, de sportzaal is een bunker waar geen daglicht is te bekennen.

Tijdens de les draait het om jou en word je opgeroepen om alles los te laten. Vergeet de buitenwereld en zet een intentie. Wat wil jij bereiken en waarom? Overige gedachten worden overschaduwd door snoeiharde muziek. Het fiets-tempo ligt genadeloos hoog, afzwakken is geen optie – je moét door. Het sekte-achtige ritueel wordt compleet door flikkerend kaarslicht, rondom de instructeur geplaceerd als zijnde een altaar.

Drie kwartier later schraap ik mijn ziel van de fiets en baan me een weg naar de kleedkamer. Voor de spiegel ontwaak ik abrupt uit mijn trance. Naast mij staan collega-sporters, voorzien van een glanzende paardenstaart en een poedergaaf gelaat. Geen druppeltje zweet te bekennen. Ter referentie: ik lijk een afgeragde bunzing. Ik ben paars aangelopen, aan mijn hoofd kleeft een dooie vossenstaart en je kunt me ongeveer uitwringen. ‘Zaten zij wel in dezelfde les?!’ vraag ik me af.

Terwijl ik mijn verlepte harses ontdoe van condens, vang ik een vlaag op van hun gesprek. “Nee, ik ga echt niet zelf tillen hóóóór! Ik heb een verhuislift en verhuizers ingehuurd. Ik moet ook mijn bed en mijn kast verhuizen hè Júúl!”. Met moeite onderdruk ik een lach. Je zou maar welgeteld twee meubelstukken moeten erhuizen, het is me wat…

Spijtig genoeg is niet alles in te huren; om van vegan-yoghurtbillen mokerharde kadetten te maken, zullen ze toch echt zelf harder moeten fietsen.

De broeierige Pijp

Datum: 20 augustus 2022 / Editie: Augustus 2022 / Auteur(s): Rafne den Oever

Er hangt iets in de lucht. Je kunt het voelen, je kunt het proeven. Noem het the summer of sex, noem het slutty summer, in De Pijp loopt de temperatuur aardig op.

Vanaf het terras van café Hammy kun je heerlijk aapjes kijken, ik heb geen grotere hobby dan dat. Je zou niet zeggen dat het maandag is. De Pijp is ongekend afgeladen. Terwijl de schuimkraag van mijn Afflichem blijft plakken aan mijn zweetsnor, tuur ik naar het gepeupel op de stoep.

Wanneer de avond valt, transformeert De Eerste van der Helststraat in een Afrikaanse savanne. Parmantige kraanvogels en dorstige hyena’s struinen voorbij. Allen vertonen dezelfde honger. Ogen scherp als van een havik, loerend naar een volgende prooi.

Bier nummer zoveel is het startschot voor een gesprek met mijn twee naaste buren. Ondanks een leeftijdsverschil van pak ´m beet 9 jaar, volgt het idee om samen nog ‘effe te buurten op Marie Heinekenplein´. Dan volgt al snel een nog lumineuzer idee: het is tijd om te gaan slettensluipen in De Bublé. Mijn perceptie van tijd of plek is lang vervlogen en overtuigd volg ik de mannen naar het Leidseplein. De Bublé blijkt jongerenjargon voor De Bubbels en leidt tot Abba-hits en stevig doordrinken.

Heel even voel ik me goddelijk jong, tot een abominabel salmiak-shot me terug op aarde kwakt en naar buiten dwingt voor een hap zuurstof. Goddank volgen mijn nieuwe vrienden, terugkeren naar het hol van de leeuw was een dodemans-plan geweest. We besluiten als afzakkertje te gaan voor een ‘Febo-Maag’.

Voorop de stang van een e-bike met in mijn plakkerige klauw een uit-de-muur-getrokken-cheeseburger, lustig naar vleselijk samenzijn, realiseer ik me plots waar het deze zomer écht om draait. Fuck het slettensluipen, tijd voor onbezonnen nachten met nieuwgevonden kameraden.