De dodenherdenking

Datum: 1 juni 2008 / Editie: June 2008 / Auteur(s): Amber Alkilmish

door Amber Alkilmish (12 jaar)

We verzamelen bij Buurthuis Cinetol en lopen met z’n allen naar het Tweede van der Helstplein.

Daar komen we politie tegen. Zij geven aan dat zij meelopen met de tocht en ervoor zorgen dat de mensen die niet met de tocht meelopen de boel niet verstoren en dat alles goed verloopt. Er zijn politieagenten van buitenaf die de wegen vrijhouden. Er is ook een directeur van het gecombineerd Welzijnswerk Oud Zuid. Voor haar is het belangrijk om te denken aan de mensen die zijn omgekomen, maar ook vooral om te beseffen hoe goed we het nu hebben.

De tocht is begonnen, we lopen stil door de straten naar de (vroegere) IJssalon Koco. Hier is een gedenksteen geplaatst, omdat er vroeger twee Duits Joodse eigenaars Cahn en Kohn waren die steeds gepest werden omdat ze Joods waren. Zij maakten met mensen uit de buurt een groep om zich te verdedigen. Toen werden zij verraden en werden ze opgepakt. Ze protesteerden hiertegen, waardoor er een grote jodenvervolging kwam in Amsterdam.

Een man houdt een speech en dan zijn we twee minuten stil. Dan wordt het Wilhelmus gezongen. Iedereen heeft ook een ballon waaraan een kaartje hangt waarop staat wat voor jou vrijheid betekent. Het verhaal over Cahn en Kohn wordt vertelt. Een is doodgeschoten en de ander is in gevangenschap overleden. Daarna worden er gedichten voorgedragen. Carmel heeft een gedicht voorgedragen, samen met haar vriendin Lemmia. Zij zijn gevraagd door Lies, de begeleider vanuit Buurtcentrum de Pijp om een gedicht te verzinnen en dat hebben zij gedaan.

Meiden die bij de herdenking waren geven aan dat zij het goed vinden om te herdenken, omdat je dan kan zien hoe goed wij het hebben vergeleken met vroeger. En dat het goed is nu nog na te denken over iets dat lang geleden is gebeurd.

Gaby Steindl, organisator vanuit Wijkcentrum Ceintuur, geeft aan dat het moeilijk is om dit te organiseren, omdat je soms stukken leest die heel emotioneel zijn. Maar het blijft leuk om te doen, omdat het belangrijk is om deze verhalen door te geven. De mensen die het nog hebben meegemaakt die zijn al ouder en langzaam sterft het verhaal uit. Zij vindt het goed om het verhaal door te geven aan de jongere mensen zoals haarzelf en mij. Ik zelf heb wel eerder over de doden nagedacht, maar nog nooit heb ik in zo’n grote groep de doden herdacht. Dat is toch wel bijzonder. De wijze woorden ‘Vrijheid is niet vanzelfsprekend’ zullen nog lang in mijn achterhoofd blijven dwalen.