Terwijl ik de brem snoeide was mijn buurvrouw haar band aan het plakken. Ze stond voorover gebogen bij de fiets, de zon scheen op haar hoofd en haar rode krullen. Ze keek me aan.
“Wat bof jij toch met een geveltuin. Dan kun je lekker in de zon op straat staan”.
Zo had ik het nog nooit bekeken. “Maar dat kun jij toch ook doen?” Ze schudde ontkennend. “Ik sta nooit zomaar op straat in de zon. Nu wel, want mijn band is lek. Daarom neem ik ook de tijd en geniet ik ervan.”
Ik zag dat haar huid rood begon te worden. “Wil je een beetje van mijn Nivea? Je bent aan het verbranden.” Ze maakte een afwerend gebaar. “Nee dank je, ik ben zo klaar”. Ik zag dat ook haar oren al rood begonnen te kleuren. “Je oren zijn verbrand!”. Ze nam beide oren tussen duim en wijsvinger en kneep er in. Haar gezicht vertrok, het deed pijn.
“Wist je buurvrouw, dat de elasticiteit van de huid door teveel zon wordt aangetast?” Ze keek me verschrikt aan.
“Vergelijk het maar met een elastiekje, daar verdwijnt de rek ook uit als het te lang in de zon heeft gelegen”. Ik maakte het deksel los en reikte haar het doosje aan. “En als je huid verbrandt, maakt die schoksgewijs een verouderingsproces door”.
Mijn buurvrouw pakte het doosje aan en ging met haar vinger diep door de crème. Terwijl ze haar gezicht insmeerde vroeg ze: “Heb je daar soms voor gestudeerd buurman, dat je dat allemaal zo goed weet?”
“Welnee buurvrouw, ik ging vorige week naar de tandarts? Daar zat ik even in de wachtkamer en las ik het in de Libelle”.
