“Hé buurvrouw, gisteren was je haar nog rood!“
“Goed opgemerkt buurman. In de drukte ben ik vergeten waterstofperoxide te gebruiken.”
“Is dat nodig dan?” vroeg ik.
Ze vertelde dat waterstofperoxide het haar poreus maakt, zodat de verf kan hechten. Nu was na één douchebeurt de rode verf uitgespoeld, het haar weer grijs en het afvoerputje rood. Ik probeerde niet te lachen. “Maar buurman, nu we het toch kleur hebben, waarom zijn jouw hortensia’s nog steeds blauw en die van mij na een jaar weer rood?” Ik zocht naar een manier om het haar duidelijk te maken.
“Vergelijk het maar met het proces van verf en waterstofperoxide. De bloemen van de hortensia’s kleuren blauw doordat de grond rijk is aan ijzer of aluminium. Net als het haar, moet de plant het wel op kunnen nemen. Met kalk in de grond lukt dat niet, want kalk bindt die stoffen aan zich. Zo kleuren de bloemen door een gebrek aan ijzer en aluminium van blauw naar rood”.
”Jammer buurman, hoe houd ik ze blauw?” Ik gaf haar raad: “Geen kalk toevoegen en dus ook geen hard kraanwater. Met tuinturf de grond zuurder maken én ijzer of aluminium toevoegen. In kleine zakjes zit het in poedervorm bij een pakket hortensiamest. Je lost de poeder op in water en giet het in het najaar bij de hortensia, want dan vormt die bloemknoppen”.
Ze reageerde enthousiast. “Dat ga ik doen buurman. Rood vind ik bij hortensia’s geen mooie kleur. Wat vind jij?” Ik was even stil. “Dat vind ik ook buurvrouw. Ik houd ook van blauw, maar grijs vind ik ook mooi.”
Ze keek me aan. “Een hortensia kan toch niet grijs worden?”
“Nee buurvrouw, maar jij wel. En als ik eerlijk ben vind ik grijs je veel mooier staan dan rood.
