Bij Rocycle op de Ceintuurbaan is het een walhalla van ogenschijnlijke itogirls. Mocht je Rocycle niet kennen, dit is een sportstudio waar enkel knap-Amsterdam komt om te spinnen. Alsof het is afgesproken zijn alle vrouwen gehuld in een insnoeren-tot-op-de-enkels-sportlegging, vergezeld door een doorluchten-vanaf-de-navel-sport-bh. Toegegeven, ook ik houd me aan deze volstrekt onnozele dresscode. Onverhoopt afwijken van de norm zou echter niemand opvallen, de sportzaal is een bunker waar geen daglicht is te bekennen.
Tijdens de les draait het om jou en word je opgeroepen om alles los te laten. Vergeet de buitenwereld en zet een intentie. Wat wil jij bereiken en waarom? Overige gedachten worden overschaduwd door snoeiharde muziek. Het fiets-tempo ligt genadeloos hoog, afzwakken is geen optie – je moét door. Het sekte-achtige ritueel wordt compleet door flikkerend kaarslicht, rondom de instructeur geplaceerd als zijnde een altaar.
Drie kwartier later schraap ik mijn ziel van de fiets en baan me een weg naar de kleedkamer. Voor de spiegel ontwaak ik abrupt uit mijn trance. Naast mij staan collega-sporters, voorzien van een glanzende paardenstaart en een poedergaaf gelaat. Geen druppeltje zweet te bekennen. Ter referentie: ik lijk een afgeragde bunzing. Ik ben paars aangelopen, aan mijn hoofd kleeft een dooie vossenstaart en je kunt me ongeveer uitwringen. ‘Zaten zij wel in dezelfde les?!’ vraag ik me af.
Terwijl ik mijn verlepte harses ontdoe van condens, vang ik een vlaag op van hun gesprek. “Nee, ik ga echt niet zelf tillen hóóóór! Ik heb een verhuislift en verhuizers ingehuurd. Ik moet ook mijn bed en mijn kast verhuizen hè Júúl!”. Met moeite onderdruk ik een lach. Je zou maar welgeteld twee meubelstukken moeten erhuizen, het is me wat…
Spijtig genoeg is niet alles in te huren; om van vegan-yoghurtbillen mokerharde kadetten te maken, zullen ze toch echt zelf harder moeten fietsen.
(oktober 2022)
