Heb je dat wel eens? Dat je op de fiets zit, racend onderweg naar huis, bijna schuimbekkend omdat je probeert op te schieten terwijl je geen toeristen wilt aanrijden, bakfietsen moet ontwijken en sneller probeert te zijn dan e-bikes? En dat je dan ineens, bij dat zoveelste rode licht denkt ‘de wereld is tegen mij!. Ik ben het zat, spuugzat!’. Voor mij is er dan maar één ding dat helpt. IJs. En dan bedoel ik niet zomaar diepvries-ijs. Nee, dan doel ik op het pistache-ijs van Massimo. Je weet wel, die drukbezochte ijssalon, tegenover dat achterlijk hippe wijntentje. Och en dan het liefst een bak in een formaat dat schreeuwt ‘Fuck avondeten en fuck groenten!’
Pistache ijs lijkt mij prima de schijf van vijf te bevatten. Het bevat zuivel, kleine stukjes noot, nogal wat onverzadigde vetten, is groener dan menig groentesoort en past bijzonder goed bij koffie. Sterker nog, bij Massimo gooien ze het met liefde in een espresso. Dit noemt men een Affogato. Een hemelse combi van warm, koud, bitter en zoet, dat wegsmelt op je tong. Cafeï- ne-scherpte verpakt in aromatisch groen geluk.
Steevast kies ik voor Massimo’s pistachio. Noem me saai, maar deze smaak is consistent alles wat het moet zijn. Het is rond, machtig, speels, smaakt een tikkeltje zout en eindigt een vleugje aards. Bij elk bezoek probeer ik mijzelf voor de gek te houden en kam ik alsnog de hele ijskaart uit. Terwijl ik van binnen dondersgoed weet dat dit onzin is. Alsof ik nog te paaien ben voor een chocolate of vanilla. Toch is het een kalmerend ritueel. Het is alsof ik onbewust de tijd neem om mijn eenkennige keuze te verantwoorden.
Het Massimo’s pistachio aan mijn zijde, eindig ik mijn ritueel likkend richting de fluitende vogels in het Sarphatipark, richting het rustgevende groen.
(april 2023)
