Burgertruttigheid

Wat ik altijd leuk vond aan De Pijp, was de diversiteit aan mensen; arm en rijk, uit den vreemde of onvervreemdbaar Amsterdams, jong en oud.

Ik ontmoette ze op de markt, groette ze op straat en stond met ze bij de bakker en de slager. Maar de bakker en de slager zijn verdwenen. In plaats daarvan zijn er de ‘stores’. Concept of pop-upstores met Engelse namen, die zo heten omdat ze al snel weer popout gaan. Vage winkels waar je naast kleding uit eco-katoen ook biologische zeepjes en keramieke serviezen kunt kopen. Of handgedraaide biologische worsten, ambachtelijk gemaakt yoghurtijs en powerfruits. Ik moet me sterk vergissen als de prijzen in de groente- en fruitkramen op de Albert Cuyp niet navenant stijgen met die in al die hippe winkels.

Exclusieve habitat
De Pijp lijdt aan gentrificatie, een ‘opwaarderingsproces’ waarbij kapitaalkrachtige nieuwe bewoners worden aangetrokken. Er staat bijna geen huis meer dat niet gestript en herbouwd is en duur verkocht. Aangezien het ook heel lucratief is je huis te verhuren aan toeristen, drijft Airbnb de vastgoedprijzen nog verder op. Het zou allemaal niet zo erg zijn, als er nog genoeg ruimte zou overblijven voor de minder kapitaalkrachtigen. Maar inherent aan het proces van gentrificatie is het verdrijven van ‘armoedzaaiers en hoofddoekjes’ zoals dat in bepaalde kringen heet en het opheffen van de sociale woningbouw. De Pijp wordt de exclusieve habitat van rijke bewoners en toeristen.

Goud geld
Veel van de nieuwe bewoners hebben niets met diversiteit. Ze komen vaak van buiten Amsterdam en hebben geen idee dat het juist de diversiteit van mensen is die de stad tot stad maakt. Ze komen uit dorpen met een homogene bevolking waar een ieder die een beetje anders is, al snel de dorpsgek is. Ze ontvluchten de burgertruttigheid niet, ze nemen die mee. Goud geld betaalden ze voor hun opgewaardeerde appartementen en ze willen nu wáár voor hun geld.

Ze willen geen rekening houden met mensen om hen heen – die er amper waren in hun dorp - zeker niet als die anders zijn dan zij. Ze gedragen zich alsof de wereld van hun is.

Goois dorp
De minste van twee kwaden zijn de toeristen. Hoewel ook zij bepaald niet zorgen voor enige sociale cohesie, waarborgen ze wel de diversiteit in de buurt. Zonder hen dreigt De Pijp in een Goois dorp te veranderen waar ik voor geen goud zou willen wonen.

(oktober 2016)