Vogelvrij

Bij het ochtendgloren word ik wakker van een geweldig gekwetter op het balkon. Ik weet gelijk hoe laat het is: de kinderen gaan het huis uit! Daartoe luidkeels aangemoedigd door vader en moeder. Om getuige te kunnen zijn van deze belangrijke gebeurtenis in een vogelleven, posteer ik me achter het raam van de kamer met uitzicht op ‘huize koolmees’. Na weken van nestbouw, broeden en voeden is het dan zover: de kleintjes koolmees slaan hun vleugels uit.

En ja hoor, daar verschijnt het eerste vogelkopje in het ‘gat van de deur’ van het vogelhuisje: eerst nog wat beduusd van het weidse perspectief, maar al snel nieuwsgierig naar meer. Het beestje wurmt zich door het gaatje en maakt zijn eerste vlucht naar de dichtstbijzijnde boom, een paar meter verderop, waar het direct geconfronteerd met de harde realiteit van het ‘vogelvrije’ leven: het is eten of gegeten worden! Ekster en Vlaamse gaai zetten onmiddellijk de aanval in, alsof ze - net als ik - hebben zitten meekijken. Maar wel met andere bedoelingen. Vader en moeder mees verdedigen hun kind met verve en de rust keert weer. Dit tafereel herhaalt zich nog twee keer en dan wordt het stil.

Net als ik denk dat het huisje leeghangt en schoongemaakt kan worden voor nieuwe bewoners, duikt er nog een kopje op. Pa en moe laten zich niet meer zien. Dit diertje staat er alleen voor en lijkt aan te voelen, dat zijn lot bezegeld is, want het aarzelt en aarzelt….voordat het eindelijk uitvliegt. Het blijkt niet voldoende kracht te hebben en fladdert diagonaal naar beneden, om regelrecht te verdwijnen in het bekkie van een kat, die uit de struiken tevoorschijn schiet. Als ik het vogelhuisje open, blijkt er nog een dood minimeesje in te liggen, dat ik een minigrafje geef in een bloempot.

’s Avonds voor het slapen gaan sta ik nog even op het balkon, de dag te overdenken. Tegen de nachtlucht verschijnt een grote schaduw, die zich voortbeweegt. In de top van de boom, die ’s ochtends de uitvalsbasis vormde voor het verdere leven van drie jonge koolmeesjes (zouden ze nog leven?), strijkt nu een kerkuil neer. Midden in De Pijp! Zeker een minuut staan wij – onbeweeglijk - oog in oog met elkaar. Dan slaat hij zijn vleugels uit en verdwijnt in d nacht, op zoek naar voedsel.

En ik verdwijn naar binnen en zoek mijn nest op.


depijpinbeeld.blogspot.com