Het is drie dagen voor kerst en ik geniet van koffie en de krant, aan tafel in de woonkamer, als ik een geluid hoor dat ik niet direct kan thuisbrengen.
Opkijkend zie ik water vanaf het plafond langs de muur naar beneden sijpelen, over het stopcontact, druppelend op de kabelaansluiting, de vloerbedekking en de contactdoos waar tv, internet en telefoon op aangesloten zijn. Ik spring op en krijg een lichte schok als ik de hoofdstekker uit het stopcontact trek. Stom! Water en elektra gaan niet samen, dat weet iedereen!
Op de bovengelegen zolder is geen spoor van lekkage te bespeuren. Dan bel ik met de verhuurder, wooncorporatie De Key. Nadat ik de situatie heb beschreven zegt Carla van De Key: ”Waarschijnlijk is er een dakpan kapot, maar dat is niet urgent, misschien wel voor u, maar niet voor ons!” Op mijn vraag, wanneer iets wel urgent is, krijg ik als het antwoord: “Bijvoorbeeld een gasexplosie!” Als ik haar zeg, dat ze waarschijnlijk niet blij met haarzelf zou zijn, als ze in mijn schoenen stond, zegt Carla: “Dat kan best, maar ik kan niets voor u doen! Wel kan ik een afspraak voor u maken, ik pak even de agenda erbij, 4 januari tussen 2 en 3, kunt u dan?” Het is duidelijk, met Carla kom ik niet verder. Dus bedenk ik een ingenieuze constructie, waarbij het water via sponzen van de muur in een bakje loopt, dat weer op een grotere bak staat, met daaronder dweilen, oude kranten en plastic. En thuisblijven, want de bak is snel vol. Liters water vang ik op.
Zoekend naar de oorzaak blijkt zowel regenpijp als dakgoot volledig volgesneeuwd en bevroren te zijn en zoekt het smeltwater van de met sneeuw bedekte daken zich een andere uitweg. En hoe! De volgende dag loopt het water ook nog op drie andere plekken langs de muur en op drie plekken uit het plafond! Ik bel weer met De Key. Op slinkse wijze weet ik voorbij Carla te geraken en spreek met een hogergeplaatste, Piet. Maar hij bevestigt slechts dat Carla ‘conform beleid gehandeld’ heeft, dat ‘het niet om een levensbedreigende situatie gaat’, er bovendien ‘weinig capaciteit’ is, ik ‘de enige niet ben’ en dat ‘het hier gewoon ophoudt’. “Ik neem aan dat u een inboedelverzekering heeft?”, voegt hij eraan toe.
“Daar kunt u de schade verhalen en als die niet uitkeert, kunt u het bij ons proberen!” Bedankt Piet!
Gewapend met bezem en schoffel haal ik, hangend uit de dakkapel, zoveel mogelijk sneeuw en ijs van het dak. Gelukkig gaat het vriezen. En als het vriest, dooit het niet!
Dus kan ik met een gerust hart van huis. Op 4 januari gaat de bel. De loodgieter van De Key. ”U heeft last van lekkage?” “Ja, twee weken geleden!” “Oh, dan was het smeltwater! Nee, dan hoef ik niet te kijken. De Key heeft het plan om alle regenpijpen en dakgoten hier te controleren op vorstschade.” “Wanneer?”, vraag ik. “Dat kan ik u niet zeggen”, is het antwoord, “als het in de planning past.”
We wachten het af. Ondertussen ga ik de kamer schilderen.
