Drie maart vindt er in Amsterdam een grensverleggende gebeurtenis plaats. Op die dag van de Gemeenteraadsverkiezingen wordt de bestuurlijke herindeling van de stad van 14 naar 7 stadsdelen een feit. Oud-Zuid en Zuideramstel fuseren tot één stadsdeel Zuid, waarmee ik – woonachtig aan de Jozef Israëlskade - op slag niet meer op de grens van twee stadsdelen woon, maar in het hart van een nieuw stadsdeel.
Van randfiguur tot kernlid, een opwaardering waar ik niets voor heb hoeven doen. Nu wil ik niet ondankbaar lijken, maar leven op de grens bevalt mij goed. Het Amstelkanaal, de natuurlijke grens tussen De Pijp en de Rivierenbuurt, is tevens een bestuurlijke grens. Aan beide zijden van het water heerst een ander régime en daarin zit hem nou net de lol. Vanuit mijn Pijpenlade aan de kade zie ik de gevolgen van uiteenlopend beleid in de aangrenzende gebieden en de soms gebrekkige samenwerking.
Zo weet ik, dankzij mijn zicht op twee ondergrondse vuilcontainers aan de Amstelkade, dat, als deze vorm van huisvuilinzameling ook in De Pijp de vuilniswagens gaat vervangen, de omwonenden blijvend zullen kunnen ‘genieten’ van hopen afgedankte huisraad en aanverwante artikelen waar meestal niet-omwonenden op ieder willekeurig moment van de dag of nacht van af willen. Verder mocht ik in de voorbije jaren getuige zijn van de verschillende visies ten aanzien van groenbeheer. Waar aan gene zijde langs de oever ieder jaar een fleurige strook – al dan niet spontaan opkomende – plantjes groeit, wordt aan deze zijde de gehele oever met maaimachines gladgeschoren, wat ooit nog tot een relletje leidde. Er was namelijk één zeldzaam plantje gesignaleerd, dat als enige moest blijven staan. En dat ging natuurlijk een keertje mis.
En hoe vaak heb ik niet, bij het verwijderen van bootwrakken, gedacht: neem nou – nu je er toch bent - dat wrak aan de overkant ook mee! Maar dat bootje ligt in een ander stadsdeel en daar moet een aparte opdracht voor gegeven worden. Nu wil ik hier verder niet moeilijk over doen, want besturen is zo eenvoudig nog niet en ik behoor bij de bekende beste stuurlui die aan wal staan. Maar wat te denken van het hondenbeleid.
De groenstrook langs het kanaal is een geliefde uitlaatstrook voor beide buurten. Aan deze tippelzone draaien dagelijks tientallen hondjes hun rondjes en drollen. Maar waar ze aan de kant van de Rivierenbuurt los mogen lopen, moeten ze in De Pijp aangelijnd zijn. Weten die honden veel! En menig baasje kwam er pas achter na een boete.
Tot slot de hellingproef. Tijdens een buurtschouw bleek het oude inmiddels gesloopte Han van Zomerenbruggetje geen helling te hebben voor rolstoelen, kinderwagens e.d. Er werd direct werk van gemaakt en in een mum van tijd was de helling daar. Chapeau. Blij zag ik een moeder met kinderwagen de brug oplopen, maar helaas… aan de andere kant moest ze toch de traptreetjes afhobbelen, want het bleek een eenzijdige actie te zijn geweest. Ach ja, de grensincidenten, ik zal ze missen. Maar wie weet welke kernactiviteiten er voor in de plaats komt.
Ik hoop dat de bestuurders van beide buurten goede bruggenbouwers blijken te zijn.
