Eind augustus lagen de eerste kruidnootjes al in de supermarkt, half september zag ik de eerste kerstartikelen op de Albert Cuypmarkt en eind oktober hing de eerste kerstverlichting in de straten van onze buurt. Als ik kort voor 5 december een chocoladeletter J wil kopen rest mij slechts de S van Sint en met moeite vind ik nog een rolletje Sinterklaascadeaupapier.
Kerstpapier is er in overvloed, maar daar heb ik nu even geen behoefte aan, want morgen is het pakjesavond. Als ik de dag voor Kerst bij de slager om een mooi stukje vlees voor het kerstdiner vraag, krijg ik als antwoord dat ik dat had moeten bestellen. Helaas kan hij mij nu niet meer van dienst zijn. In januari verwacht mijn werkgever (baas mag je niet meer zeggen, weet ik sinds kort: ‘honden hebben bazen en mensen werkgevers, hoorde ik laatst iemand die er verstand van heeft melden, dus werkgever) dat ik dan al weet wanneer ik in de zomer met vakantie wil. En als er in diezelfde zomer een hittegolf heerst en ik wat nieuwe luchtige hemdjes nodig heb, hangt de nieuwste herfstcollectie in de winkels en heb ik ruim de keus uit wollen vestjes voor kille najaarsdagen. In januari komen de paaseitjes. En tulpen? Die koop je het hele jaar door!
Er wordt wel gezegd dat je met je tijd mee moet gaan, vind ik ook, maar als wij mensen een loopje met de tijd nemen, wat betekent dat dan nog, met je tijd meegaan? Liever nog blijf ik bij de tijd en voor zoverre ik dat zelf in de hand heb (Alzheimer zit in de familie), betekent dat dus níet met mijn tijd mee gaan. Kunt u het nog volgen? Dus koop ik tulpen in het voorjaar en eet ik aardbeien in de zomer, blijf ik thuis als half Nederland ’s zomers op vakantie gaat en trek ik dat oude zomerhemdje nog maar eens aan, J krijgt met Sinterklaas een S, desnoods verpakt in kerstpapier en eet ik op Eerste Kerstdag een gehaktballetje. Ook lekker!
