Binnen bij Casa Migrante

Datum: 18 april 2025 / Editie: April 2025 / Auteur(s): Mara Wierstra

Van de buitenkant ziet Casa Migrante eruit als een gesloten bastion. De muren bestaan uit grijze bakstenen, slechts voorzien van een simpel houten kruis. Een stalen hek omsluit de veranda voor de ingang. Eenmaal binnen heerst er een open sfeer. In de kantine speelt een groep wat oudere mannen Rummikub, uit een telefoon klinkt vrolijke muziek. In een andere zaal staan bureaus losjes verspreid over de ruimte. Hier zitten vrijwilligers klaar om Spaanstalige migranten te helpen bij het beantwoorden van hun vragen.

Toos Beentjes is zo’n vrijwilliger. Ze woonde tien jaar in Chili en werkt sinds 1990 als vrijwilliger bij Casa Migrante. Naast ondersteuning bij praktische zaken is de stichting voor verschillende mensen een plek om even op adem te komen. Hier komen zowel vrouwen uit een gewelddadige relatie als de vaste groep fietsbezorgers die elke middag een kopje koffie met elkaar drinkt. “Er heerst een familiegevoel”, zegt Toos.

Ze leidt me rond door het gebouw. Aan een tafel zit een man met een pet en sportieve sneakers. Toos spreekt hem in het voorbijgaan aan, zoals ze dat bij iedereen doet die ze tegenkomt. Hij heet Carlos Salinas en spreekt Spaans en een beetje Engels. Sinds vier jaar bezoekt hij Casa Migrante een paar keer per week. Wat deze plek voor hem betekent? “Het is als mijn huis”, zegt Carlos, “en als mijn wijk”. Hier ontvangt hij zijn post en doet alles wat je thuis ook zou doen.

Zijn huis stond ooit in Lima in Peru. Verderop in de straat bij Makom, een inloophuis voor dak- en thuislozen van De Regenboog Groep, heeft hij daar een maquette van gemaakt. Hij laat me een foto zien op zijn telefoon. De reling is gemaakt van tientallen luciferstokjes, de muren zijn geel. “Veel huizen zijn gebouwd uit klei”, zegt Carlos, “in Peru regent het nooit”. Carlos’ maquette vormt een onderdeel van de tentoonstelling ‘(T)huisloos in de stad’, te zien in het Amsterdam Museum tot 1 juni 2025.