Als ik een eigen zaak had…

Datum: 18 april 2025 / Editie: April 2025 / Auteur(s): Céline van Dalen

Als ik een eigen zaak had, wist ik het wel. Niet de lunchkaart, niet de service, maar de gevonden voorwerpen zouden mijn goudmijn zijn. Ik zie het bijna dagelijks bij lunchroom Hannibal waar ik in de bediening werk. Het is een toevluchtsoord voor alles wat mensen in hun roekeloosheid laten rondslingeren.

Jassen, tassen, telefoons, portemonnees, het lijkt soms alsof bezoekers bij binnenkomst spontaan spullen afwerpen als herfstbladeren in de wind. En ik maar achter ze aan hollen als een bezorgde moeder op het schoolplein. “Meneer! Uw dromenvanger!” “Mevrouw! Uw kind!” Nou ja, die laatste laten ouders soms het liefst héél even achter, net als de stapel ‘vergeten’ tekeningen naast de kassa. Geen zorgen, bij Hannibal kunnen ze gerust een extra chocolademelk krijgen terwijl jij ‘in alle rust’ een cappuccino drinkt en een moment voor jezelf neemt.

De gevonden voorwerpenbak puilt ondertussen uit met spullen die niet gemist worden. Handschoenen die hun partner kwijtraken en eenzaam achterblijven. Fietssleutels die voor altijd in een vergeten opbergtrommel verdwijnen in plaats van een roestige Gazelle te openen. Oplaadkabels die hun lot accepteren en zich stilletjes schikken naar hun nieuwe thuis. En altijd weer die eindeloze paraplu’s, alsof mensen na een broodje gezond ineens besluiten dat regen ook maar een concept is.

Ze zeggen weleens dat als je iets vergeet, je er graag wilt terugkeren. Hannibal is niet zomaar een lunchroom, het is een spiritueel centrum. Een plek waar je niet alleen je eigendommen maar ook jezelf verliest en hopelijk weer terugvindt.

Een eigen zaak zit er voorlopig voor mij niet in. Ik ben te druk met mezelf verliezen en opnieuw uitvinden. En wie weet komt die eigen zaak vanzelf aanwaaien, gewoon tussen een vergeten kledingstuk en een koffie verkeerd door.