Pastor Valkering is van de Vrede(skerk)

SERIE Tempels, kerken en gebedshuizen

De Pijp herbergt vele religieuze en spirituele centra.Soms staat er een heuse kerk, maar menige tempel gaat schuil achter een anonieme gevel of winkelruit. Van buitenkun je slechts gissen wat er binnen gebeurt.Ik wil het fijne ervan weten en ga bin-nen bij…

Ik ben te gast bij Pierre Valkering, die er met zijn donkere krullen opvallend jong uitziet voor zijn drieënveertig levensjaren. Sinds de zomer van 1994 is hij als pastor verbonden aan de katholieke Vredeskerk, aan de Pijnackerstraat. Het buurtje rond de Vredeskerk is in de twintiger jaren door katholieke woningbouwverenigingen gebouwd en wordt daarom ook wel ‘het Papendorp’ genoemd. Vandaag de dag gaan niet alleen mensen uit De Pijp en Rivierenbuurt naar de Vredeskerk, maar ook uit de rest van Amsterdam en zelfs van buiten de stad. Hoe komt een man die is opgegroeid in de tijd van de Beatles en de Rolling Stones ertoe om voor het priestervak te kiezen? ÒDe wortels liggen in mijn kindertijd. Wij gingen vanuit Santpoort naar IJmuiden naar de kerk. Als kind ging ik met zekere tegenzin: het was zondag, je was lekker aan het spelen en dat werd dan onderbroken voor kerkbezoek. Mijn vroegste herinneringen zijn de ruggen van donkere regenjassen waar je als kind tegenaan zat te kijken, het rook niet zo lekker. Later verhuisden wij naar een Apeldoornse nieuwbouwwijk. De kerk lag in het boerenland. Ik werd daar misdienaar. Dat je daar van die geheimzinnige verheven dingen ging doen die met God en de Heilige Geest te maken hadden, dat is bij mij wel binnengekomen. Het was een prettige plek, waar ik graag kwam. Toen ik naar de middelbare school ging zijn we naar Purmerend verhuisd. Ik ging naar een openbare middelbare school, waar ik niemand kende en voelde me daar best verloren. Het was volop jaren zeventig: de grote uittocht uit de kerk was gaande, ook het kerkbezoek van ons gezin werd duidelijk veel minder. Ik ben in ons gezin degene geweest die op een gegeven moment zelf de kerk weer op ging zoeken. Op zaterdagavond ging ik heel trouw in mijn eentje naar de avondmis in de kerk in de binnenstad van Purmerend. Het had ermee te maken dat ik me eenzaam voelde en met allerlei moeilijke dingen in het leven zat, die ik eigenlijk niet goed kon uiten en delen, behalve met Onze Lieve Heer. Ik heb me daarmee echt tot God gewend en dat was een positieve stimulerende kracht: ga je eigen leven leiden, doe het op je eigen manier. Toen ik ging studeren wist ik al: ik wil eigenlijk wel priester worden.Ó Hoe vinden de bewoners van De Pijp hun weg naar de Vredeskerk? ÒWe hebben de dagelijkse kerkopenstelling. De beste dienst die de kerk aan de buurt kan bewijzen, is ze de gelegenheid geven om er binnen te wandelen. Voor wie een kaarsje wil branden, of als je met je ziel onder je arm loopt of voor wie alleen maar het gebouw wil bekijken. Twee keer in de week heb ik een spreekuur. Het staat open voor iedereen. Regelmatig maak ik daar kennis met mij volstrekt vreemde mensen. Daarnaast is er de alpha-cursus, die wij nu voor de tweede keer organiseren. Hij is bedoeld voor mensen die over het christelijk geloof van toeten nog blazen weten. De cursus bestaat uit tien bijeenkomsten en een weekend op de hei. We beginnen met een gemeenschappelijke maaltijd, waar ruim dertig mensen mee-eten. Zelf kook ik ook een keer, ——k om parochianen te enthousiasmeren hetzelfde te doen. Daarna vertelt iemand iets over een bepaald thema bijvoorbeeld: wie is Jezus, wie is de Heilige Geest, waarom stierf Jezus aan het kruis. Vervolgens is er in werkgroepen een uitwisseling van gedachten. De hele cursus is een gemeenschapservaring, waar zoÕn twintig, vijfentwintig mensen per toerbeurt aan meewerken. We willen geen club zijn van navelstaarders, die alleen met zichzelf bezig zijn We zoeken bewust naar contacten buiten de kerk.Ó Heb je contact met andere religies of wereldbeschouwingen? ÒVorig jaar hebben we de manifestatie ÔAmsterdam met hart en zielÕ gehad, een initiatief van mij, inmiddels gedragen door vele mensen. Het waren twee dagen waarop zo veel mogelijk kerken, tempels, moske‘n en synagogen hun deuren hebben geopend. In Amsterdam zijn, de New Age beweging meegerekend, vijfhonderd plekken waar iets godsdienstigs of levensbeschouwelijks gebeurt. Die hebben we allemaal aangeschreven. Uiteindelijk hebben honderdenveertig plekken er aan meegedaan. Volgend jaar gaan we dat, hopelijk met nog meer deelnemers, herhalen. Er wordt dan ook een boekje uitgegeven: ÔGeloven in je burenÕ. Dat gaat over hoe allerlei Amsterdammers hun geloof beleven en vorm geven aan hun geloof. Je hoeft niet perse het geloof van je buren te delen, maar je kunt wel geloven in de mensen die ze zijn. Op heel veel plekken op aarde kan geloof een groot probleem zijn. Tegenstellingen tussen mensen zijn vaak religieus ge•nspireerd of worden zo vertaald. Hier in Amsterdam valt dat gelukkig erg mee en dat geeft de mogelijkheid, maar ook de verantwoordelijkheid om hier te experimenteren met andere vormen van met elkaar omgaan: kijken wat de overeenkomsten zijn, niet het accent leggen op de verschillen. De levensbeschouwelijke dimensies van de stad op een verbindende manier zichtbaar maken. Verschillende vormen van geloof kun je zien als een probleem. Ik zie dat liever als een rijkdom. Je kunt je door elkaar ook verrijkt voelen. Hier vlakbij zit een Hare Krishna tempel daar hebben we wel enig contact mee. We hebben die gemeenschap wel eens op een zondagmorgen ontvangen bij een Eucharistie viering. De zondag na 11 september hebben we de viering in het teken gezet van die afschuwelijke gebeurtenis. Een aantal moslims waar wij al wat contact mee hadden, zijn die dag uit eigener beweging naar ons toegekomen. Ze hebben na de viering een verklaring voorgelezen, waarin ze onderstreepten dat wat daar in Amerika gebeurd was niets met hun geloof te maken heeft.Ó Hoe sta je tegenover de traditionele opvattingen die de katholieke kerk heeft over kwesties als anticonceptie, abortus, homoseksualiteit en euthanasie? ÒHet maakt me treurig voortdurend met deze ethische vragen geconfronteerd te worden. Het fungeert vaak als een liniaal waar je mee wordt opgemeten: ben je ok of niet. Ik ervaar dat als heel erg reducerend: de kerk is veel meer dan deze kwesties. Het zijn ook hele moeilijke vragen. Iedere tijd heeft ook zijn blinde vlekken. De kerk heeft heldere opvattingen. Dat heeft ook iets goeds, het behoedt je ervoor dat je met de waan van de dag meegaat. De opvattingen van het hele liberale Nederland van 2003 zijn niet zaligmakend, zijn niet het laatste woord. Van de kerk krijgen we van alles aangereikt. We luisteren naar de bijbel. We bidden. We hebben de paus en de bisschoppen 

die er gezaghebbend hun licht over laten schijnen, met de pretentie zelfs dat dat een authentieke interpretatie is van wat God ons mee wil delen. Dat komt allemaal op ons af en daar moeten we onze keuzes in maken. Het is goed om het serieus te nemen, er kennis van te nemen. Wat zegt het mij, wat kan ik ermee? Ik vind het heel belangrijk dat wat ik zeg, dat ik dat meen dus ik ga zelf geen standpunten naar voren brengen waar ik moeite mee heb, die ik niet kan delen, waar ik niet in kan geloven. Dit ben ik en mijn geloof is zeker te klein. Over bepaalde dingen kun je dan soms maar beter zwijgen. Als iemand raad wil hebben van mij, dan is dat een andere situatie dan het preken in de kerk op zondag. Voor mij is het, zeker in concrete omstandigheden, vaak helemaal niet zo eenvoudig. Wat is voor deze mensen nu goed? We moeten allemaal onze weg gaan. Het is denk ik de bedoeling dat je steeds dichter komt bij de kern van wie je bent, dat je steeds dichter bij onze Lieve Heer, bij jezelf en bij andere mensen komt en dat dat steeds meer gaat samenvallen, dat je steeds meer een eenheid wordt. Wat voor mij het goede is om te doen en ten diepste gelukkig makend is dat weet ik lang niet altijd, dat is ook een zoekproces."

Meer info www.amsterdam.vredeskerk.nl