“ONDERSCHAT HET NIET - VOORKOMEN IS ECHT BETER DAN GENEZEN”

Hassan el Haouari woont in de Diamantbuurt en is vader van twee kinderen. Hij werkt sinds begin 2020 in het Amsterdamse Universitair Medisch Centrum (UMC), lokatie VU. Met ruim 25 jaar ervaring als IC-verpleegkundige, heeft hij samen met zijn collega’s de Post Anaesthetic Care Unit (PACU) omgebouwd als IC-kamer. De PACU, waar je normaliter wakker wordt na een operatie, heeft nu acht bedden voor medium care en lopende operaties, tegenover meer dan dertig bedden op de IC-afdeling voor mensen met de COVID-19 besmetting.

Sinds de eerste tv-toespraak van Rutte op donderdag 12 maart is alles veranderd. Een noodrooster ging in en iedereen met de juiste papieren werd ingezet op de IC. Als je een vakantie had gepland, cancelde je die en met alle hens aan dek is de IC geschikt gemaakt voor meer opnames. Met zijn jarenlange ervaring geeft Hassan ‘peer-support’ aan zijn collega’s, die van alle kanten komen helpen op de IC. Van mensen die eerst voor de klas stonden tot gepensioneerden. Veel ‘handen aan het bed' zijn in de afgelopen jaren wegbezuinigd en ook heeft Nederland vier keer minder IC-bedden per inwoner dan Duitsland.

Van heel dichtbij
Hassan: “We hebben teveel bezuinigd in de zorg. Kleine ziekenhuizen zijn gesloten en andere ziekenhuizen hebben een personeelstekort. Men denkt alleen in geld en in zo snel mogelijk winst maken.” Dit staat in schril contrast met de natuurlijke eigenschap van zorgpersoneel. Het zit in hun bloed om zich tweehonderd procent in te zetten om mensen beter te maken, los van wat dit financieel oplevert. Het bieden van zorg staat voorop en zelfs in deze hectische en onvoorspelbare situatie zijn ze bereid om onder hoge druk keihard te werken. “Uiteindelijk doe je het samen en het geeft echt energie dat zoveel mensen komen helpen.”

Hassan is blij met de maatregelen van de regering, die ervoor zorgen dat niet het hele leven is ontwricht. Mensen houden afstand en zijn zich bewust van de ernst van de situatie, maar kunnen wel gewoon een luchtje scheppen of boodschappen doen. In Spanje en andere landen worden ze gek van het binnen zitten. Hassan heeft twee kinderen, die nu thuis onderwijs volgen. Zodra hij thuiskomt, neemt hij een douche en trekt schone kleren aan, zodat de kans op besmetting zo klein mogelijk is. Natuurlijk is hij ook bang voor zichzelf en zijn gezin. Hij ziet het leed van heel dichtbij. Hij vertelt dat een bevriende collega een paar weken geleden ziek werd en nu net is overleden. "Onbegrijpelijk en niet te bevatten, hij was kerngezond en zou binnen een jaar met pensioen gaan.” Toch weet Hassan zich als zorgprofessional staande te houden in deze bizarre tijden, ook nu het wel heel dichtbij komt allemaal.

Duikmasker
Dat er misschien niet voldoende mondkapjes, medicijnen en andere hulpmiddelen zijn is een andere grote zorg, die ook wordt gedeeld door een groep anesthesisten uit Ziekenhuis Haaglanden in Den Haag. Sara Galli uit De Pijp is samen met drie andere anesthesisten aan de slag gegaan met een duikmasker, dat omgebouwd wordt tot een beschermingsmasker voor zorgpersoneel. In een heel korte periode is hun team uitgebreid en inmiddels hebben de TU Delft en TNO verschillende tests gedaan. Ze hopen binnenkort dat dit nieuwe beschermingsmasker kan worden gebruikt door zorgpersoneel in ziekenhuizen.

Hassan: “We zullen een lange adem nodig hebben, want we weten nog niet waar we tegen vechten. We hebben bijvoorbeeld nog geen verklaring waarom het virus meer mannen treft dan vrouwen en waarom kinderen buiten spel blijven. Daarom zeg ik tegen iedereen: onderschat het niet, het is heel serieus! En voorkomen is echt beter dan genezen!”

Als IC-verpleegkundige maakte Hassan ook de Volendambrand mee en het ongeluk met het vliegtuig van Turkish Airlines. Maar in vergelijking met deze rampen is de coronacrisis ongekend in omvang. Hassan: ”Hopelijk trekken we hier de juiste conclusies uit en gaan we in de toekomst de cruciale beroepsgroepen beter belonen. Want het loon van iemand met een verantwoordelijke functie in het bedrijfsleven staat niet in verhouding tot het loon van zorgmedewerkers, die de verantwoordelijkheid dragen voor leven en dood en daar ook nog eens hun eigen leven voor in de waagschaal stellen."