Nr. 158, van Woustraat. Lunchroom De Koffieketel van Mary Gallinagh

Het is twaalf uur op zaterdagmiddag en Mary heeft het druk. Koffie maken, eieren bakken, bestellingen opnemen, tafels afruimen. Feitelijk runt ze De Koffieketel in haar eentje, keuken en bediening tegelijk.

De lunchroom zit al bijna 19 jaar in de Van Woustraat. Het is een plek waar je zomaar aan voorbij zou kunnen lopen; van buiten is de zaak niet erg opvallend. Mary’s home from home staat er boven de menukaart. Een fles HP brown sauce staat op tafel, op de toiletdeur hangt een bordje met Erin go Bragh: Ierland voor altijd.

Mary is Ierse, maar woont al meer dan dertig jaar in Amsterdam. Ze was hier op vakantie toen ze een baan kreeg aangeboden bij het Schiller Hotel op het Rembrandtplein. Ze bleef er twaalf jaar werken. Uiteindelijk vond ze zich wat te oud worden voor de bediening; ze wilde wel iets voor zichzelf beginnen.

De Van Woustraat, wat moet ik daar, dacht ze aanvankelijk toen iemand haar wees op dit pand. Maar ze ging kijken en vond het eigenlijk toch wel leuk. Het was destijds een totaal andere straat. Veel rustiger, er was haast niks. Twee snackbars en bakkerij Leeman, dat was het wel. De laatste jaren is het steeds hipper en drukker geworden. Ineens zit overal horeca; het lijkt haast wel of de hele Van Wou uit horeca en kappers bestaat. Niet te geloven hoeveel kappers er in een straat kunnen zitten. Ze vindt het wel leuk dat het zo verandert. Het is nou eenmaal een andere tijd dan 19 jaar geleden. De straat verandert mee.

Ze heeft veel vaste gasten, veel mensen kent ze bij naam. De meesten komen uit de buurt. Aardige mensen, ze doen alles voor je. Zelf woont Mary in de Govert Flinckstraat, bij de Albert Cuyp. Eigenlijk vindt ze het daar nog leuker dan in de Van Woustraat. Iedereen loopt lekker buiten en de Albert Cuyp is altijd gezellig en druk.

Ook Britse toeristen weten De Koffieketel te vinden. Die komen massaal op het full English breakfast af. Beans on toast, black pudding, alles erop en eraan. Hoe ze bij haar terecht komen, weet ze eigenlijk niet. Mond-tot-mond waarschijnlijk, want reclame maken doet ze nauwelijks. Naast een lunchroom is De Koffieketel ook een mini-winkel met Engelse producten. Ze heeft een kast vol. Althans, de kast is nu bijna leeg, maar volgende week komt er weer een lading binnen. Witte bonen in tomatensaus, pakjes gravy, vleeskruiden voor een roast, dat soort dingen. Een man loopt binnen voor een pakje gravy. Geen vegetarische alsjeblieft, dat past niet bij zijn zijn kangoeroe steak. Twee Engelsen bestellen een laat ontbijt. Mary verdwijnt het keukentje in. Boven de bar hangt een bordje met ‘A balanced diet is a cookie in each hand’.