Keti Koti in De Pijp

Prodo Waka (Proud Walk) tijdens Keti Koti in De Pijp 2011 door de Surinaamse vereniging Soso Lobi (onvoorwaardelijke liefde)

Elk jaar herdenken en vieren de mensen in de voormalige kolonies Suriname en de Nederlandse Antillen de afschaffing van de slavernij. Toch roept de datum 1 juli bij de meeste Nederlanders weinig op. Een groep bewoners uit De Pijp wil dat veranderen. Ze noemen zich Moksi Meti en willen Keti Koti, Surinaams voor de afschaffing van de slavernij, ook in onze eigen buurt onder de aandacht brengen. Met herdenken, maar zeker ook door deze gebeurtenis te vieren.

Wie zijn Moksi Meti?
De buurtbewoners van Moksi Meti (naar een bekend Surinaams gerecht met gemengd vlees) hebben verschillende roots. Ze hebben de koppen bij elkaar gestoken en willen Keti Koti in De Pijp op de kaart zetten. De groep is voortgekomen uit de Stichting Dialoog in Actie. Een club die Amsterdammers, hoe verschillend ook, met dialooggesprekken dichter bij elkaar wil brengen. Op verschillende plaatsen zijn de afgelopen jaren al dialogen georganiseerd. Eddy Linthorst, voormalig wethouder en nu fractielid voor de PvdA Zuid is één van de Moksi Metimensen.

Pijn van de slavernij
Eddy vertelt: "In Café Mansro in De Pijp ontstond tijdens een dialoog een discussie over het slavernijverleden. Toen werd mij duidelijk waarom dit onderwerp bij zwarte mensen nog steeds zo leeft. Het is niet alleen de slavernij, maar vooral het racisme dat er onderdeel van was en dat nog steeds naijlt. In de hele wereld zijn vormen van slavernij geweest. Maar in het Caribisch gebied, waar Suriname en de Antillen liggen, werd de slavernij ook nog eens met racisme gerechtvaardigd.

Met Keti Koti vieren we de afschaffing van de slavernij

De zwarte Afrikanen werden gewoon gezien als minderwaardige mensen, en daarom mocht je ze tot slaaf maken en uitbuiten. Dat die minderwaardigheid bovendien wettelijk werd vastgelegd maakt het extra pijnlijk."

Verborgen racisme
"En die pijn van de slavernij en het daar nog eens door versterkt racisme leven nog steeds. Onbewust dragen we het racisme in ons mee en uit het zich in de manier waarop we zwarte mensen benaderen. Een zwart kind met leerproblemen wordt al snel afgeserveerd. Een groepje zwarte jongens dat op een pleintje rondhangt, wordt gauw als bedreigend ervaren en tegen een zwarte leidinggevende kijk je anders aan. Zwarte mensen moeten ook meer moeite doen om zich gelijkwaardig te voelen. Een bepaalde vorm van racisme heeft ieder mens in zich. Dat geldt overigens ook voor zwarte mensen zelf."

Verplicht excuus
Al snel rijst de vraag 'Wat heb ik ermee te maken, ik was er toch niet bij'. Eddy Linthorst: "Dat klopt. Ook ik was er niet bij en de zwarte mensen die nu leven ook niet. Maar de slavernij was wel door Nederland goedgekeurd en wettelijk vastgelegd. Daarom dragen we als Nederlanders het slavernijverleden allemaal met ons mee. Me schuldig voelen doe ik niet. Boeiender vind ik het om te onderzoeken waar het racisme in mijzelf verborgen zit, zodat ik er iets mee kan doen. Dat vind ik meer waard dan een verplicht excuus aanbieden voor iets wat je niet gedaan hebt. Waardoor je zo’n excuus dus niet kunt menen. Zwarte mensen hebben er meer aan als ze gelijke kansen krijgen bij het vinden van een baan of als hun kinderen niet achtergesteld worden."

Wat herdenken en vieren we eigenlijk?
"Dat de slavernij is afgeschaft, dat we deze geschiedenis achter ons kunnen laten en met een schone lei kunnen beginnen. Maar dat kan alleen als we ons bewust worden van het verborgen racisme dat we als mens in ons hebben. Alleen met een brede erkenning van het slavernijverleden kunnen we aan een toekomst werken waarin racisme geen plaats meer heeft. Om te beginnen in onze eigen buurt. We wonen hier samen, willen met elkaar verder en daarom gaan we de afschaffing van de slavernij ook in De Pijp, zwart en wit samen, herdenken en vieren.”