Is de Quellijnstraat de Leukste Straat van de De Pijp?

Zij woont er sinds 2002 maar zegt dat het toen allesbehalve een aangename plek was om te wonen. ’’Het was een grijze straat met kapot asfalt en rijen fietsen tegen de gevels. De verlichting was een nare spooklamp, er lag altijd hondenpoep en er liepen ratten, die hadden een nest voor mijn deur.’’

Hoe kwam de verandering tot stand?
’’In oktober 2012 lag er een brief van het stadsdeel in mijn brievenbus, met een uitnodiging: “Mevrouw Falentijn, u hebt vaak ideeën geuit om uw buurt schoner, groener en veiliger te maken. Wij hebben budget om dergelijke initiatieven te ondersteunen.’’

’’Dat hebben van ideeën heeft te maken met mijn werk. Ik ben junior projectleider Burgerbetrokkenheid bij Landschap Noord-Holland. Mijn taken zijn onder meer het ondersteunen van vrijwilligers in natuurbeheer, zoals het organiseren van evenementen met die vrijwilligers, en het samen met buurtbewoners (her) inrichten van braakliggende terreinen.

Toen dacht ik; waarom kan ik datzelfde werk ook niet in mijn eigen straat doen? Ik heb vervolgens de flyer van het stadsdeel gekopieerd en er mijn eigen tekst bij gezet: Wil je ook groen, fietsenrekken, verkeersdrempels en bomen? Kom dan meepraten. Donderdagavond om 8 uur staat de koffie klaar. En die flyer gooide ik in alle brievenbussen van mijn blok. Dat vond ik best spannend want ik kende bijna niemand in de straat.

Die avond zette ik koffie en had koekjes gekocht. Maar hoeveel koffie maak je eigenlijk? En zou er wel iemand komen? Ken je dat, dat je een feestje geeft en je weet niet of er wel mensen komen?. Toen ging de bel, en nog eens en nog eens. Opeens zaten er 20 mensen bij me aan tafel, van wie ik er zeker 16 nooit eerder had gezien. Zoals mijn buurvrouw Elly van boven de 80 die al 50 jaar in het huis schuin tegenover mij woont. In de 12 jaar dat ik er woon had ik haar nog nooit ontmoet. Of de vijf kinderen uit de straat, nog nooit had ik ze zien spelen.’’

Wat is er die donderdagavond besproken?
’We praatten over de straat, wat we wel en niet goed vonden en er kwamen allerlei ideeën voor verbeteringen. We maakten een lijst van alle wensen. Zo wilden we graag dat er bomen in de straat kwamen, een verkeersdrempel, bankjes om te zitten, een picknicktafel, speeltoestellen voor de kinderen.

De afspraak is dat je budget krijgt van het stadsdeel en vervolgens moet je het zelf organiseren en onderhouden. Het stadsdeel geeft, zo nodig, wel steun. Wat dat betreft hulde aan het stadsdeel. Een leuke bijkomstigheid van die ontmoetingen met de buurtbewoners is het dorpsgevoel dat ontstaat. De straat voelt niet meer als een doorloopplek waar je komt en weer gaat.’’

Wat hebben jullie tot nu toe veranderd/aangepast?
"Een nieuwe stoep, een drempel, fietsenrekken, drie bomen, vier bankjes, plantenbakken, raambakken, een haagje en klaptafels voor buurtfeesten. Veel mensen maken gebruik van onze bankjes. Er wordt gegeten en gedronken, door mensen uit de straat maar ook door toeristen. En af en toe zitten er enkele hangjongeren, dan ruimen we ’s ochtends een paar blikjes op.’’

Zijn alle bewoners van de straat betrokken?
’’Bij elke vergadering kwamen er weer meer mensen die zich aansloten. In totaal deden er alleen al op mijn oproep zo’n 45 mensen mee. Mijn buurvrouw Karina hielp me gelukkig met het maken van flyers, het schrijven van verslagen en het rondsturen daarvan. We hebben ook een eigen Facebookpagina. Het was al met al nog een hele klus en ook best spannend: contacten met aannemers, offertes aanvragen en die bestuderen, een heel proces.

In april 2013 hebben we met een grote groep buren alle plantjes in een dag in de bakken gezet. Daarna was er uiteraard een feestje. Woningcorporatie de Alliantie heeft voor dit jaar een bijdrage ter beschikking gesteld voor nieuwe plantjes. Die hebben we in mei in de bakken geplaatst en daarna weer een gezellige buurtborrel gehouden. Die organiseren we overigens met regelmaat, evenals de straatschoonmaakdagen.’’

Is jullie straat nu wat jullie voor ogen hadden of zijn er nog (speciale) wensen?
"We zijn zeer tevreden met wat we hebben bereikt maar we hebben nog een wens: een speeltuintje voor de kinderen. Maar die wens wordt al gerealiseerd. Het stadsdeel is er mee bezig en naar verwachting in juli klaar voor gebruik.

Maar niet alleen de materiële dingen zijn belangrijk, ook wat er met de mensen zelf gebeurde, de saamhorigheid. En het werkt blijkbaar aanstekelijk. Andere straten zijn ook aan de slag gegaan, zoals de Daniel Stalpertstraat, de Frans Halsstraat, de Quellijnstraat verderop. De straat waar je voorheen meteen uit liep. Nu is het mijn dorpje in de stad. Jarenlang wilde ik er weg, nu wil ik er voor altijd blijven wonen.’’