Het Gerard Douplein: veiligheid in de warrige kosmos van Mokum

Dag knappe vrouwen van het Gerard Douplein (GDP).

Ik loop langs jullie. Jullie zitten daar, zo keurig op een rijtje of rommelig aan een tafel. Allemaal een glaasje in de hand. Wijn of bier, overdag een cappuccino met plant- en diervriendelijke melk. Jullie onderwerpen mij aan een scan, van top tot teen. En ja, er valt wat te zien. Vaak huppel ik er namelijk niet zo bij als jullie. Met mijn korte bruine haar in een snelle vrolijke staart, favoriete joggingbroek aan in combinatie met de wollen trui die mijn oma heeft gebreid. Jullie daarentegen paraderen in een soort uniform, een (on)afgesproken kledingoptreden. Deze zomer trending: lang los haar, een onschuldig jurkje en daaronder broeierige voeten in Dr. Martens of cowboyboots. Ik noem het de klederdracht van het Gerard Douplein. Die hangt natuurlijk ook af van het moment op de dag, moment van de week, de mood. Als je zelfspot en humor hebt, of je mega niet aangesproken voelt; blijf vooral lezen.

Ik-hoor-erbij-hoor
Pas op! Wetenschappelijk gebabbel. Wat jullie doen is door geleerde mannen en vrouwen allang onderzocht. Heel normaal allemaal, dat mensen zich aangetrokken voelen tot mensen die op hen lijken. Dat noemen ze homophily. Homophily geeft een veilig gevoel. Een gevoel van ik-ben-niet-gek, maar ikhoor-erbij-hoor. Je omringen met mensen waarmee je stiekem tweeling bent, reduceert het gevoel van onzekerheid. Oh! Dat klinkt fijn, toch? Sociale beïnvloeding is het andere ding. Degenen die nog niet op jullie lijken, gaan dat op een gegeven moment (onbewust) wél doen. Dit herken ik natuurlijk allemaal.

Maar ik heb ook last van het ik-wil-opvallen dingetje. Dus ja, chill hoor, dat veilige. Maar hoe zit het met de drang om een individu te zijn dat er uitspringt? Geven we elkaar daar ruimte voor? Complimenteren we de ander op uniekheid of gelijkenis? En, complimenteren we überhaupt (genoeg)?

Shineconcurrentie
Even een uitstapje, wat leuk borrelgespreksvoer. Wat zijn die pilaren die midden op jullie felbegeerde circuit zo ongelooflijk in de twist zijn met zichzelf? De drie pilaren vormen het kunstwerk ‘zonder titel’. De juweeltjes zijn het werk van kunstenaar Henk Duijn. Duijn wilde een bijzonder element op het bedrijvige plein zetten. En dus stralen de zuilen met hun opengewerkte bronzen kronen al sinds 1993 op het GDP. Jullie hebben shineconcurrentie dames!

Uiterlijk ontiegelijk overgewaardeerd
Goed, weer door. Ik vind het Gerard Douplein een andere planeet, een buitenaards plekje in het fijne Amsterdam. Niet te vergelijken met oost, of west. Nee, pijpplein best. Bij deze biecht ik op dat ook ik wel eens dat astronautenpak aantrek en jullie daarin een bezoekje breng. Mijn uitgelubberde joggingbroek tover ik om in een levi’s, zo een die jullie ook wel hebben, naast die jurkjes. Die spijkerbroeken zijn ook gewoon leuk! Ik zet mijn ik-wil-opvallen gevoel uit, en verwelkom de ultieme ik-hoor-er-ook-bij-hoor ervaring. Een makkelijke feeling, een (eng) fijne sensatie. Het maakt me bang. Hoe kan het dat de juiste looks zo’n grote invloed hebben op onze gemoedstoestand? Het uiterlijk: ontiegelijk overgewaardeerd! We vinden ons voorkomen belangrijker dan ooit. En een einde zie ik er voorlopig nog niet aankomen. Steeds meer mensen hunkeren naar dezelfde geaccepteerde look. Erbij willen horen, veiligheid, onzekerheidsreductie. Hoe gaan jullie dat oplossen? Logistiek gezien bedoel ik. Het plein barst immers al uit zijn voegen. Als er genoeg alcohol in het spel is, maakt het natuurlijk allemaal niet meer zoveel uit. Dus misschien kunnen jullie een zeil over Duijn’s pilaren gooien, campingstoeltjes uitklappen en voor de sfeer een vuurtje stoken. Om dan ‘s ochtends rillend onder de ‘douw’ een kopje koffie te nuttigen. Trouwens, dat kopje wil ik best brengen, ik woon in de straat. En wees maar niet bang, ik vraag geen €4,20 voor een cappuccino.

Gezellige rondjes
Dag knappe anderen van het GDP, jullie zie ik ook hoor. Stiekem net zo op zoek naar veiligheid als de vrouwen die ik net beschreef. Met een ieder van jullie in het spel, wat sigarettenrook, polaroid fotografen en alcohol is onze planeet compleet. Hij draait samen met de andere Amsterdamse planeten gezellige rondjes in de warrige kosmos van Mokum.

En in al die drukte is het eigenlijk helemaal niet zo gek dat we naar veiligheid verlangen.