Helden van weleer: puur sentiment

In de jaren zeventig en tachtig waren popartiesten nog echte helden, met wie je als fotograaf uren of dagen optrok.

Kees Tabak maakte van veel pophelden van weleer foto’s voor (Muziekkrant) Oor en (Nieuwe) Revu. Vorige maand was in Cultuurhuis Diamantslijperij een expositie gewijd aan zijn werk. Daar vond ook de presentatie plaats van zijn boek “No More Heroes’, een verzameling van zijn beste foto’s.

De titel van het fotoboek roept direct een associatie op met een oud en vergeten lied, waar flarden van door mijn hoofd dreunen. ‘No More Heroes’ was in 1977 een catchy hit voor The Stranglers. Het lied is een ode aan heldhaftige strijders, zoals Trotski en Sancho Panza, die als martelaars het slagveld betraden op zoek naar een hoger doel. Tabak was een goede bekende van The Stranglers en andere punkbands zoals The Sex Pistols en The Clash.

Later werkte Tabak veel met Doe Maar, The Dolly Dots en Herman Brood, totdat hij besloot zich op andere onderwerpen te richten. Tabak vond dat het popjournalisten steeds moeilijker gemaakt werd doordat de afstand tussen de fotograaf en de artiesten groeide. Ook daar verwijst de titel van het boek naar.

Een aantal jaren geleden keerde hij terug in de popjournalistiek. Ali B, Di-rect en Golden Earring legde hij meerdere malen voor de camera vast.

Cesar Zuiderwijk, de drummer van Golden Earring, was een van de genodigden op de tentoonstelling annex boekpromotie. Inmiddels met zilverwit haar was hij net als Tabak zelf erg benaderbaar. Handtekeningen werden met plezier gezet. ‘No More Heroes’.

Voor kopers van het boek (voor mij als recensent werd er een gratis exemplaar achtergehouden) valt er veel te genieten. De glanzende zwarte kaft nodigt uit tot bladeren.

Aan recalcitrante rockhelden ontbreekt het niet. U2 staat erin. De band sprak zich met ‘Sunday Bloody Sunday’ (1983) uit tegen een bloedbad in Ierland in 1972. Golden Earring, de Nederlandse band die met ‘Radar Love’ een internationale klassieker scoorde, komt voorbij. Madonna prijkt zonder klatergoud op de voorkant. En opgenomen is natuurlijk ook de extravagante foto van Prince die zijn gitaar likt. Die foto ging de hele wereld over.

Opvallend aan het boek is dat duidelijk te zien is dat aan de oudere foto’s meer aandacht gegeven kon worden. Er bestond meer vrijheid om te experimenten. De foto’s uit die tijd zijn vaal en grofkorrelig. Meerwaarde aan een aantal foto’s wordt gegeven door vermelding van bijzondere wetenswaardigheden en anekdotes.

Jammer is dat er in het boek ook foto’s afgebeeld zijn die niets met het Rock ’n Roll gevoel te maken hebben. Cecilia de la Rie (van de meidenband Centerfold), Johnny van Doorn (podiumdichter) en Oleta Adams (gospelsoul) hadden naar mijn smaak weggelaten kunnen worden.

Maar ‘No More Heroes’ is een geschikt cadeau voor onder de kerstboom.