God is een toverbal

Zelden ga ik naar het theater. Maar voor mijn eerste klus voor de Pijp Krant lijkt het mij daarom leuk om een artikel te schrijven over theater in ons buurt.

Op de fiets naar het Ostadetheater vraag ik mij af terwijl ik naar de naar de sikkelvormige maan staar: bestaat God?

Daar aangekomen vertel ik de ontzettend aimabele barvrouw dat ik van de Pijp Krant ben. Dat ik ‘n artikel zou willen schrijven over ‘n leuke en enigszins interessante voorstelling. Tot mijn verbazing krijg ik meteen twee vrijkaartjes in mijn handen gedrukt én ‘n drankje van ‘t huis. Nou, vanaf nu weet ik het: ik ga vaker zeggen dat ik voor de krant werk.

Welnu, het Ostadetheater biedt een podium aan jonge getalenteerde theatermakers die de voorstelling ‘God is een toverbal’ hebben gemaakt. De voorstelling heeft mij meegenomen op een avontuurlijke reis. Op het podium en in het publiek zijn er poppen in witte doeken die vanzelf voortbewegen. Het is werkelijk alsof ze bezield zijn. De zaal is gehuld in duisternis behalve de lichamen, daar schijnt met snelle vaart lichtpunten op. Op de achtergrond hoor je mystieke geluiden waardoor je de impressie krijgt dat je door de tijd aan het reizen bent. De voorstelling geeft op een unieke wijze de tijdsprongen weer tussen het begin van de wereld en nu. Doordat de protagonist gaandeweg de voorstelling hedendaagse kledij aantrekt.

De voorstelling toucheert lichtjes de drie grote godsdiensten. Waardoor er ruimte wordt gecreëerd om je eigen associaties over God te maken. De voorstelling zet mij aan het denken. Is het leven een samenloop van opeenvolgende omstandigheden? Of heeft God de touwtjes in handen? Sterker nog, God heeft ons toegesproken in het Ostadetheater. Ze heeft een witte slonzige badjas aan en laat ‘n Apple notebook op Haar schoot rusten terwijl ze een boeiende monoloog houdt. Er wordt de indruk gewekt dat Zij op die laptop alle administratie bijhoudt van alle mensen die op deze aardkloot rondlopen. Ze vertelt dat de mens een toevallige creatie van Haar is geweest. Maar mijn mond valt open van verbazing als God vertelt dat Ze zelf niet weet wie ze eigelijk is. Man noch vrouw, vlees noch vis, hom noch kuit. Moet je nagaan, loop ik meer dan de helft van mijn leven in alle onzekerheid in de spiegel af te vragen wie ik ben, weet de Schepper hemzelve dat niet. Het is een fascinerend theatraal geheel.

Na afloop is er gelegenheid om vragen aan de theatermakers te stellen. Bestaat God nou wel? Of niet? Nou krijgt het thema mij aan het aarzelen ook. Maar wie zich niet van de weg liet stoten was Cat Smits, één van de de makers van de voorstelling: “Ik heb het thema uitgekozen en ben erin blijven geloven, net zoals je dat doet als je een religie hebt. Zodra je twijfelt ben je de grip op religie kwijt”. Nou als Cat’s theorie klopt, dan vrees ik het ergste...