Fabrice gaf De Pijp kleur; Paul Blanca toonde de donkere kant
Fabrice thuis
Fabrice
Fabrice gaf De Pijp kleur. Niet alleen met zijn mozaïeken, maar met zijn hele verschijning. Zijn vrolijke jas, volgestikt met gekleurde kraaltjes, zijn fiets met scherfjes. Wie nu door De Pijp loopt kan nog een viertal werken van hem bewonderen: twee raamschilderingen in de Quellijnstraat; ‘Het Kompas’, zijn eerste grote mozaïek, op het Marie Heinekenplein; het eerbetoon aan Lies Visser aan het bruggetje in het Sarphatipark en – zijn laatste grote werk – het hek vol vrolijke circusmozaïeken, geïnspireerd door tekeningen van leerlingen van de Oscar Carréschool. Misschien wel symbolisch als laatste werk: ooit gaf hij zijn “chaotische leven” op voor een leven met structuur toen hij een kind kreeg. Beschermen zat in zijn natuur. Fabrice speelde ook een rol in de kraakbeweging en het behoud van woningen in De Pijp tegen sloop.*
Paul
Een week voor zijn dood sprak ik Paul nog op straat. Hij had plannen voor een groot project, samen met een andere fotograaf. Hij liet niet méér los over de inhoud van het project dan dat het een grote expositie zou worden. Hij zag er fragiel uit. Het leven leek voor hem een beetje op te zijn. Wat ook bleek.
Paul en Fabrice waren generatiegenoten. Maar waar Fabrice altijd bezig was de buurt kleur en vrolijkheid te geven in zijn werken, leek Paul Blanca de wereld vooral te willen schokken. Zo liet hij met een scheermes een Mickey-Mousefiguur in zijn rug kerven om die te fotograferen als zelfportret. Het (pijnlijke) gebruik van zijn eigen lichaam was voor Paul een kunstzinnige daad, een consequentie van zijn gevoeligheid wellicht. Als buurtbewoners kenden we hem vooral in beschonken toestand, ondanks zijn vele pogingen om van de drank af te komen. Hij liep altijd met zijn hondje Dreutel achter zich aan. Geen drol werd ooit opgeruimd.
Scherven
Als kunstenaar verlegde Paul andere grenzen dan Fabrice, die het maken van mozaïeken naar een hoog niveau tilde. “Schilderen met scherven”, noemde hij dat. Paul fotografeerde de donkere, destructieve kant van het bestaan. Met een diepe emotionele lading waardoor je aan zijn beelden bleef plakken. Hij maakte rauwe, pijnlijke foto's, maar ook zeer gevoelige, zoals met zijn moeder. Zijn engagement lag meer in de sfeer van de persoonlijke ervaring, dan in het activisme, al zou je zijn schokken met beelden ook wel activistisch kunnen noemen. Of scherven van een leven.
Laatste editie
