Een vicieuze cirkel: Hutjemutje voor de hoofdprijs

Eerst nog even een uitstapje.

Want waar zijn alle betaalbare woningen gebleven?

Voor socialewoningbouwcorporaties is het aanhouden van hun huizen niet meer aantrekkelijk; verkoop levert veel meer op. En dus heeft De Pijp nog maar een ruime 25 procent betaalbare huurwoningen. Wat er overblijft zijn woningen waarvan de prijzen in de afgelopen jaren een exorbitante groei hebben doorgemaakt. Huizeneigenaren doen wat ze willen, en ‘met doen wat ze willen’ bedoel ik: belachelijke prijzen vragen. De Pijp is populairder dan ooit en het zijn de huizenbezitters die daar met hoge ladders de vruchten van plukken. Oneerlijk, als je het aan mij vraagt.

Heel sloom met alles
“We wonen op 50 vierkante meter met zijn drietjes en betalen in totaal 2300 euro in de maand, exclusief water en belastingen”, vertelt Marit. “We hebben geen woonkamer, daarom kletsen we vaak staand in de keuken of de andere twee meiden komen op mijn kamer zitten, die is het grootst. We zijn geen van drieën ingeschreven, de woningeigenaar weet niet dat wij hier wonen. Aan de ene kant is dat fijn, want daardoor dragen we geen verantwoordelijkheid voor het appartement. Maar aan de andere kant is dat ook vervelend, want de vaatwasser is bijvoorbeeld kapot en de hoofdhuurder, degene van wie wij onderhuren, is heel sloom met alles. Dus hebben we al een maand geen vaatwasser. Er is ook een raam dat niet meer opengaat en de vloer laat los op sommige plekken.”

800 euro voor een kamer
“We hebben heel dunne muren! Privacy is wel echt een dingetje, ook omdat het appartement zo klein is. Laatst kwam een huisgenootje m’n kamer binnen om brood te pakken, terwijl ik lag te slapen. Communicatie is heel belangrijk, afspraken maken en een schoonmaakrooster ook! Gelukkig kunnen we het heel goed met elkaar vinden. We lenen elkaars spullen, chillen en koken vaak samen. Ik heb gemerkt dat je meestal wel vrienden wordt met je huisgenoten, ook nadat je verhuist. Het is een goede manier om nieuwe mensen te ontmoeten, haha. Ik heb mijn hele leven in de grote stad gewoond. Voor mij is het geen enkele vraag of ik ergens wil wonen waar action is, dat moet gewoon! Vanuit De Pijp ben je overal zo. Er is altijd iets te doen, je kunt je rust vinden in het Sarphatipark en gezelligheid overal op straat. En tja, dat ik dan ruim 800 euro voor mijn kamer moet betalen, neem ik dan maar voor lief. De voordelen wegen voor mij op tegen de nadelen. En vooral nu, tijdens corona, ben ik blij dat ik in De Pijp woon. Je hoeft je voordeur maar open te doen en je ziet mensen en gezelligheid.”

Geluk als bepalende factor
“Kijk, het is super frustrerend om qua huisvesting als een student te leven terwijl ik gewoon fulltime werk. Ik wil mijn eigen huis! Het liefst kopen. Ik snak naar privacy, etentjes geven zonder dat te overleggen en vooral alles zelf inrichten. Maar met de huidige huizenmarkt heb ik daar een hard hoofd in. Ik heb me nooit ingeschreven voor sociale huur, en verdien niet genoeg om veel te sparen of 1500 euro huur te betalen. Dus moet ik heel veel geluk hebben, besef ik. Maar ‘geluk’ zou toch niet de bepalende factor mogen zijn voor een dak boven je hoofd in de grote stad?”

*Om privacyredenen is de naam van Marit gefingeerd