Alledaags

De vragen blijven spoken door haar hoofd. “Waar is hij gevallen? Wie heeft het gezien? Ik weet niets..”

Een jaar geleden gebeurde het. Op 16 januari viel Kor. Ergens in de buurt van de Jozef Israelskade, Rijnstraat en Van Woustraat. Ardie wachtte op hem met de boodschappen, bij de Albert Heijn. Zoals altijd. En Kor zou met het karretje komen, dat hadden ze afgesproken. Maar nu kwam hij niet. Waar bleef hij nou?! Kor kwam niet meer. Die avond werd hij opgenomen in het VU ziekenhuis met een schedelbasisfractuur en vijf weken later overleed hij, Kor Jilleba werd 83 jaar.

Hij liet zijn grote liefde achter: Ardie Jilleba (83). Een geliefde die voortleefde met blijvende, prangende vragen: hoe kwam het dat Kor was gevallen? Wat was er gebeurd? Waarom viel hij? Wie heeft het gezien? Wie heeft de ambulance gebeld?

“Elke keer als er een ambulance langs komt met sirene aan, dan denk ik terug aan die dag,” vertelt Ardie in haar appartement aan de Jozef Israelskade. “Hij zat altijd daar,” ze wijst naar een stoel bij het raam. “Vroeger ging het leven vanzelf: iedere dag stond je op, las je de Telegraaf. We ontbeten samen. Ik zei tegen Kor dat het goed voor hem was om elke dag buiten een rondje te lopen. En dat deed hij. Hij hield ervan om met de mensen te praten. Ik maakte brood voor onze lunch: hij hield van pindakaas en chocoladehagel, met veel boter en veel hageltjes erin gedrukt, en ik nam altijd kaas en banaan als beleg. ‘Jij altijd met je kaas, kaas, kaas!’ zei hij dan. ‘Mijn wettige vechtgenoot’ grapte ik terug.

Nu is alles anders. ’s Nachts lig ik vaak urenlang wakker. Als ik dan uiteindelijk opsta, dan denk ik: ‘Nou van mij hoeft het niet meer, ik hoef niet meer wakker te worden.’ Maar ja, dan word ik toch wakker. Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik iedere dag even naar buiten moet. Een rondje lopen. Om wat beweging te krijgen. Thuis lees ik de krant en drink ik mijn koffie. Met graankoekjes. Elke dag sta ik wel een keer op mijn balkon en kijk naar de beweging op de kade.

Kor mis ik elke dag. Alles mis ik aan hem. Zijn grapjes, zijn blauwe ogen. Zijn blonde haar. Dat had hij toen ik hem leerde kennen. Ik woonde toen nog bij mijn ouders op de Rijnstraat. Mijn vader had die winkel ‘Rijnstroom’, ken je die? Kor had een motor en ik ook. We reden graag samen. Nu mis ik iedereen, eerst mijn vader en mijn moeder en nu ook mijn man. Kor en ik gingen lachend door het leven. Nu leef ik gewoon. Vanaf het moment dat ik opsta, leef ik. Dat is het. Meer niet.”

---

Heeft u Kor Jilleba zien vallen op 16 januari 2010? Of weet u meer over zijn val?
Stuurt u dan alstublieft een email naar: minka@minkabos.com