ALLEDAAGS

“Ik zit in de tram op weg naar mijn werk. Bij elke halte stopt hij. Om weer nieuwe werknemers binnen te halen en naar de baas te brengen. Dat deprimeert me vaak, al die mensen die tegelijk de tram instappen en allemaal weer uitstappen. In hun maatpak, met hun koffertjes.

Die dwingende routine van werk waaraan je wel moet meedoen, omdat je geld moet verdienen. Ik doe ook mee. Het is alsof ik mijn eigen gevangenis creëer.

We komen aan, bij kantoor. De hoge werkgebouwen torenen boven ons uit. Achter de raampjes zie je de computers al klaar staan. Keurig naast elkaar op de bureautjes. Wachtend op hun hordes gebruikers die ze straks aan zullen zetten. En ze aan het eind van de dag pas weer uit mogen doen. ‘Free at last!’

Gelukkig. Ik kom een leuke collega tegen. We kletsen over het weekend en over de film gisteravond.

Mijn werkplek: een bureau met foto’s van geliefden. Een tekening van een neefje. En in het midden mijn computer. De windows starting-up-tune.

Mijn bureaustoel raakt bijna die van mijn baas. Die zit vlak achter mij.

Hij zou zo op mijn computerscherm kunnen kijken. Het idee alleen al, dat geeft me een heel onprettig en onveilig gevoel. Het liefst zou ik zo ver mogelijk bij hem vandaan zitten.

’s Nachts droom ik ook vaak over mijn baas. Naargeestige dromen, waarin ik tegen hem vecht. En in de spiegel ’s morgens, hou ik speeches tegen hem, terwijl ik aan het tanden poetsen ben en mijn make-up op doe. Speeches zoals je die ook in van die rechtzaakfilms ziet: waarbij de spreker iemand vakkundig afbreekt. Heerlijk!

Hard op praat ik dan, tenminste dat doe ik alleen als mijn vriend dan al weg is naar zijn werk. Ik doe ze ook vaak opnieuw, die speeches, als ik nog niet tevreden ben. Veel te lang ben ik dan daarmee bezig.

En daarna denk ik altijd: ‘Wat ben ik nou aan het doen?! Daar stop je je energie toch niet in?’

Gehaast trek ik dan mijn kleren aan en loop naar buiten, naar de tram.”

---

De naam Helena Anani is gefingeerd