Adil Amarki: Aan het Henrick de Keijserplein heb ik veel te danken

"Er was een grote glijbaan en we voetbalden veel. De hele buurt kwam hier naar toe. Ik ben hier opgegroeid en nu ben ik er iedere woensdag". Op die dag versterkt hij als vrijwilliger het team van de sportbuurtwerkers van Combiwel. Zowel op het Henrick de Keijserplein als in Sportcentrum De Pijp waar Sportbuurtwerk Zuid van Combiwel iedere week een sportinstuif voor kinderen organiseert met allerlei spelletjes. "Ik ben gek op kinderen", zegt Adil.

"Ze zijn gezellig, druk en ze spelen graag. Zo was ik zelf vroeger ook. Ik kwam iedere woensdagmiddag naar de sportinstuif". Adil legt uit wat die sportactiviteiten voor hem hebben betekend. "Van het spelen en rennen werd ik rustig want ik heb ADHD en daarom een uitlaatklep nodig voor de onrust in mijn hoofd. Vaak had ik moeite met luisteren. Als ik eenmaal met een spel bezig was kon ik niet zomaar stoppen, ik moest het afmaken. Wat mij hielp was dat de sportbuurtwerkers van Combiwel duidelijk tegen mij waren. Ze wisten hoe ze met mij om moesten gaan".

Hij heeft daarvan geleerd en past dat nu zelf toe als hij met kinderen werkt en herkent snel of ze ADHD hebben. "Ik geef van tevoren precies aan hoe lang ze mogen spelen, dan weten ze waar ze aan toe zijn.

"De sportbuurwerkers van Combiwel wisten hoe ze met mij om moesten gaan"

Ook ik ben duidelijk tegen kinderen, spreek ze aan op hun gedrag en leg ze rustig uit waarom ze iets niet moeten doen. Ik zou graag een opleiding tot sportcoach volgen en bij Combiwel willen werken. Dat is mijn droom". Dat hij zich moeilijk kan concentreren bepaalt ook zijn vaste plek bij het voetbal, zijn favoriete sport: altijd in het doel. "Ik ben gek op keepen en ben daar goed in. Vanuit het doel kan ik me goed op de bal richten. In het veld spelen is veel te onrustig voor mij. Ik kan maar één ding tegelijk".

Na al die jaren is hij een bekend gezicht geworden op het Henrick de Keijserplein. "Ik ken iedereen en iedereen kent mij. Aan dit plein heb ik veel te danken. Hier deed ik wat thuis niet kon, rennen en mijn energie kwijt raken. Met de sportbuurtwerkers heb ik leren voetballen en ik heb hier vrienden gemaakt. Ik kom hier al bijna mijn hele leven en het plein is een deel van mezelf geworden. Ik wil er graag zo lang mogelijk blijven werken. Het liefste wil ik hier nooit meer weg.”